Rebbim
Gerçek menada meni sen sevdin… Ne qederleri ise sever kimi göründü…
Amma daim, özlerini sevdiler… Çünki aciz idiler, fani idiler…
Özlerine bele çata bilmediler ki, mene çatsalar…
Hamısı Sene borclu idi varlığını. Hamısının bir canı vardı…
Ve onlar, öz canları yanmadıqca, anlaya bilmediler ağrını…
Anlayanlar da onsuz da özlerince bir mena çıxardı…
Sen varsan haqqıyla bilen meni… Her şeyimle bilen,
her şeyimle seven, bir tek Sen…
Sevdiyini bilirem, çünki sevmemiş olsaydın,
o qeder özünle meşğul etmezdin meni.
Sevmemiş olsaydın, axtartdırmazdın belesi…
Sen sevmemiş olsaydın, seve biler idimmi ki Seni?
Sen canımın Cananı… Senin sevginde vefanı idrak etdim men…
O benzersiz vefana, cavab vermekden aciz oldum her vaxt…
Seni, Senin meni sevdiyin kimi sevmekden acizem…
Çünki Sen yaradansan, ya men?
Men, qul olmağı bele bacara bilmeyen…
Yalnız Sende idi temin… Yalnız Sende. Bir Sen çatdın mene…
Keslerle kifayetlene bilmedim…
Acı çekmeyi sever oldum Senin icazesinle.
Derdlerin içinde gizlenmiş ne qeder derman tapdım…
Sevdirdiyince sevdim Seni… Tapdırdığınca tapdım…
Geride ne varsa fani…
Bütün varlıqların hamısı fani… Kimi gözel, kimi çirkin, kimi orta,
amma işde her biri fani… Budaqlardakı çiçekler, göylerdeki buludlar,
çöller, menbeler hemişe fani… İlğımlar ve kölgeler fani…
Çöllerde qalmağı sevdim Seninle… Tekdim, izdihamlar içinde…
Her şeyde Senin senetini görmeyi sevdim men…
Her kesde Senden bir tecelli tapmağı sevdim…
Ulduzlarda nurunu, güneşde narını, ateşde harını tapmağı sevdim.
Heç bir şeye möhtac olmayışını sevdim men. Eziz oluşunu,
Qedri mütleq oluşunu sevdim. Settar oluşunu sevdim.
Ele gözel bir sirdaş idin ki Sen, keslere bir sirrimi vermedin.
Günahıma baxmayaraq ucaltdın meni.
Şeref ikram etdin. Ekrem-ül ekreminsen…
Qulunu sevmeyini sevdim. Ey Rebbim! Men unutdum, unutmadın.
Men, adını xatırlamadım, yene de buraxmadın.
Ucalar ucası eşqine
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç