Cümlelerimde seni anlatan sözlerime bir gün nöqte qoya bilecem ya yox,bilmirem...

Hemişe deyirem bu son şerim...
Bu son hekayem desem de...
Senli yazılarımın sonu olmadı..

Heç bir cümle seni tamamlaya bilmedi...
Heç bir cümlem menasız deyildi...içimden nece geldise elede yazdım,söyledim her şeyi..

Yene de seni başa sala bilmedim..
Fikrimi sene olduğu kimi çatdıra bilmedim...
Sene söyleye bilmediklerimi yazmağa çalışdım...
Yazıda da fikrimi çatdıra bilmediyimde,sene hiss etdirmeye çalışdım..

Duyğularımızı başa sala bilecek cümle varsa men bu cümleni heç vaxt öyrene bilmedim.Özümü ifade etmeyi heç bacarmadım..

Sene aşiq olduğum kimi,serbestliye de aşiq idim

Özümü serbest buraxdım..
Amma yalnız bu sevgide...

Heç bir nöqsanına fikir vermeden sevdim...
Sadece sevdim...

Sen ise getmeye üstünlük verdin...Bütün sevib terk edenler kimi bütün anıları özünle götürdün,amma özünle bağlı fikirleri menimle qoyub getdin...

Bu defe de sensizliye vuruldum sevgilim.Senin üçün darıxıb,sevgimin daha da,artdığını hiss etdim...
Ne yaman güclü hiss imiş bu?
Heç yanımda olanda bu qeder nazınla oynamırdım..
Heç bu qeder nefesinden uzaq ayırmamışdın meni...
Heç bu qeder sensizliye döze bilmeyeceyimi bilmemişdim...

İndi menden soruşma ki,necesen?
Geceler senin nefesini hiss ederek yatıb,seherler ise toxunuşunu hiss ederek yuxudan oyanıram.

Sevginin en yüksek zirvesindeyem...canımın içi...
Gel bu incikliyi menim şıltaqlığıma bağışla!
Sene ömrümü hesr etmeye hazıram sevgilim, gel artıq!!!