Gedirsen deye soruşma menden... Gönderen sensen!
Ne terk etmeyi istedim seni... Ne de daha yaşamadığımız bu eşqi torpağa basdırmağı...
Bir toxunuşunla min şeheri yıxacaq güc vererdin mene...
Amma inandıra bilmedim seni... Bir tek sözün bağlayardı meni sene...
Halbuki sen hemişe susmağın qoynunda idin...
Sevginin içine bir defe girdimi şübhe, teslim alar bedenleride...
Südden çıxmış ax qaşıq deyildim, amma yalanı buraxmadım iki neferlik dünyamıza... O dünya ki, bezen minicik bir otaqda, bezen şeherin ortasında şekillendi. Nece de gözel idi... Onsuz da varsan deye her şey gözel idi amma, Sen buna inanmadın...

Ehh bu suallar... Yaşamaq varken sevgini delicesine, niye boğarıq suallarla? Nece inandıra bilerdim seni? Men, eşq dedikce sen, dayan dedin. Men, seninleyem dedikce, Sen, xeyr dedin. Onsuz da az danışan sen, menfi ne qeder söz varsa, tapıb çıxardın ortaya. Mense heç bir şey deye bilmedim...
Ne qeder zerer vermişem sene meyer. Nece deyişdirmişem seni. Halbuki heç bele düşünmemişdim. Kimseye zerer vermek istemerem men. Kimseni olduğundan ferqli bir hala getirmek istemerem. Amma ele oldu. Demek ki; getmelerin zamanı indi...
Uşaqlığına sığınar sovuşdurarsan bu ağrını... Ne şirin qısqanclıqlarımız qalar ağılında, ne sevgi sözlerimiz... Rahat deyilem deyirdin, rahat ol artıq... Gülüşlerini saxlamağın üçün bir sebeb qalmadı. Narahatlığının sebebi de qalxdı ortadan...

Bilirsen sevdiyim! Gedişim ürekden deyil, mecburiyyetdendi... Düşünme ki, bu sevgimi başqa insanlara vererem. Düşünme ki, menden saxladığın gülüşleri, yalançı üzlerde axtararam. Seni de apararam üreyimde. Her zaman yoxluğunu daşıyaram...
Tapıb, tapıb itirdim seni körpem... Çox teessüf ki, toz-duman ede bilmedim şübhelerini... Çox teessüf ki, qala bilmedin mene... Sevgimin qoxusu qalacaq qapının eşiyinde. Qoxladıqca; bizi bir sehve mehkum etdiyini anlayacaqsan...