ölümden sonra heyatın olduğuna inanırdı. Ölüm her şeyin sonu demek deyildi. Eksine ölüm başlanğıc idi. Ancaq… Gözleri parıldadığı kimi tez de söndü. İslam dinine inanırdı, ancaq dine ayıracaq vaxtı heç olmamışdı. Teqaüdde olsaydı, belke, namaz qıla bilerdi. İş tempinin aşağı düşmesinden qorxaraq ve çox sevdiyi siqaretinden ayrılmaq çetin olar deye oruc tutmamışdı. Hecc mövsümü de geride qalmışdı. O, tuta bileceyi budaqları bir-bir qırmışdı. Behane uydura bilmirdi. Rebbine ne deyecekdi? Xeste deyildi, mehbus deyildi, cahil deyildi.
Öz-özüne: «Axı nece olub ki, bunları düşünmemişem?» — deye soruşdu. Susdu. Gözyaşları yanaqlarına süzülerken maraq ve qorxu hissinin terk etdiyi bedenini ezab ve peşmanlıq hissi bürümüşdü. Ulduzlu ve sakit bir gece idi…
O, üç ay bundan evveli fikirleşirdi. Üç ay evvel ona zeng eden şexs bir daha ona zeng etmemişdi. Ertesi gün ise mart ayının 3-ü idi. Gözlenilen gün gelib çatmışdı. Eger üç ay evvel olsaydı, polis idaresine müraciet eder ve hemin günün başa çatmasını gözleyerdi. İndi ise bundan narahat deyildi. O, evveller baş vermiş ve aradan qaldıra bilmediyine inandığı xeta ve günahlarına göre narahatlıq keçirirdi. Ölüm qorxusu artıq onu terk etmiş, yerini üç aydır ki, yeniden tanıdığı ve çox sevdiyi rebbine qarşı böyük bir üzrxahlıq tutmuşdu.

Bu üç ay sanki heyatını yolunaqoyma imtahanı olmuşdu. Heyat yoldaşı ile münasibetleri qaydasında idi, gözel idi. Evveller mübahise mövzusuna çevirdiyi şeylerin ne qeder kiçik ve ehemiyyetsiz olduğunu derk etmişdi. Uşaqları ile maraqlanmış, onlara heyatları boyu faydalanacaqları nesihetler vermişdi. Artıq aile üzvleri yeniden bir arada olmaq üçün axşamın düşmesini sebirsizlikle gözleyirdiler. Yemek masasında başlayan söhbet yuxusuz gecelere qeder davam edirdi. Hemişe texire saldığı bir işi görmüş — Qurani-Kerimi oxumağı öyrenmişdi. Oxuduğu her bir kelme ile illerin perçimlendirdiyi «sıxıntı» mismarları ve tereddüdler bir-bir çıxarılmışdı. Quranı oxuduqca illerle nefsi ile heyatını ne qeder

<< 1 2 3 [4] 5 >>