Bir gün Behlul Danende Abbasi xelifesi Harun Reşidden soruşdu:
- Ey xelife, sene üç sualım var: 1. Yerin üstünde, 2. Yerin altında, 3. Göyde en çox ne var? Harun Reşid bele cavab verdi:
- Yerin üstünde en çox canlılar var. Yerin altında en çox ölülerdir. Göyde ise en çox qanadlılardır. Quşlar, kepenekler ve s. Behlul menalı-menalı baxaraq bele buyurdu:

Xeyr, ya xelife, sen işin zahiri terefini söyledin. Heqiqetini demedin. Yer üzünde en çox olan tamahlardır, ehtiraslardır, qısqanclıq ve bitmek bilmeyen nefsani arzulardır. Yerin altında en çox mövcud olan şey “eyvah”, “vay” ile “kaş ki”lerdir. Göyde ise en çox olan Allaha çıxan saleh emellerdir.

Bu baxış nöqteyi-nezerinden bizden ayrılan illeri, hetta her nefesi düşünmeliyik. Boşuna tüketdiyimiz her zaman üçün “eyvah” demeliyik. Bu peşmançılığı torpağın altına girmeden etmeliyik. Yaşadığımız müddetde bu tefekkürden qafil qalmamalıyıq. Düşünmeliyik ki, göresen Allah bu an canımızı alsa ne qeder “eyvah, kaş ki” deyerdik.

Resulullah (s.e.s) bele buyurur:

“Bütün lezzetleri kökünden qoparan ölümü çox xatırlayın!

”Eceba, yer üzünde bize günün birinde “eyvah” dedirdecek ne qeder tamahların, ehtirasların, hesretlerin ve vaxtı ziyan eden temayüllerin arxasınca düşmekdeyiz?Niye zamani olduğu kimi deyerlendirmirik? Ne uçun bezen saniyelerin,deqiqelerin,saatlarin qedrini bilmirik? zamandan nece istifade edirsiz?