Şefqet ve merhemetde Güneş kimi ol!
Başqalarının qüsurlarını örtmekde gece kimi ol!
Sexavet ve comerdlikde axar su kimi ol!
Hiddetli ve esebi olduğun zaman ölü kimi ol!
Olduğun kimi görün, göründüyün kimi ol! [Hz. Mövlane]

Semimilikden çox danışırıq… Eslinde ise bezileri heç bu mefhumun ne ifade etdiyini anlamadan danışır bu haqda… Meselen, men doğrumu, yanlışmı bilmirem, amma semimiliyi insanın olduğu kimi özünü göstermesi… riyakarlıq, ikiüzlülükden uzaq bir davranış, xüsusiyyet kimi anlayıram. Yeni insan yaxşısı, pisiyle, sehvi, düzüyle olduğu kimidirse, eslinde ele olmayıb da özünü her kese görünmek, tanitmaq istediyi kimi görünmeye çalışmırsa, bir sözle, riyakarlıqdan, ikiüzlülükden uzaqdırsa, demek ki, semimidir. Her zamanmı insan semimi ola bilir, ya her zamanmı insan semimiyyeti bacarmır?! Eslinde insanı tanımaq böyük meharet teleb edir, hem de deyerdim ki, istedad ve dünyagörüş, tecrübe… Her adamda da bu qabiliyyet yoxdur… Bezen birini uzun müddet yanımızda, dost, yoldaşlıq münasibetde olduğumuz üçün artıq tanıyırıq, her xasiyyetine beledik deye düşünürük… amma ele anda, ele meqamda hemin adamdan ele zerbe, ele xeyanet göre bilerik ki, onun haqqında bütün tesevvürler, bütün fikirler bir anda alt-üst ola biler… Bunun üçün de gerekdir ki, her adama ürek qızdırıb bel bağlamayasan, “dost” deyerek ona heyatında, qelbinde xüsusi yer ayırmayasan, könül mebedinde taxta oturtmayasan… Çünki aldatılmaq, fikir ve düşüncelerinde yanılmaq, sevginin, güvenin eslinde doğru, buna layiq olmayan adamla paylaşdığını düşünmek çox ağır, acı bir duyğudur. Esl dost en çetin heyat sınaqlarını keçdikden sonra bu yere layiq ola biler ancaq. İnam, güven, etibar… duyğusunun deyersizleşdiyi, ucuzlaşdığı bir zamanda… her bir sadelikden, tevazökarlıqdan, tecrübesizlikden gelen her bir ehtiyatsızlıq… insanı perişan ede, qelbini qıra, heyata küsdüre biler… İnsanı tanımaq bacarığı gözel keyfiyyetdir, amma her kes bu keyfiyyetlere malik ola bilmir. Qarşındakı ele meharetle maska

[1] 2 >>