Reşad Elekberovun hekayesini teqdim edir.
Yağlı – qumlu eller

Sonuncu defe hekim 74 yaşlı Ehmed dayını müayine ederken tapşırıq vermişdi ki, ağsaqqal mümkün qeder çöle – bayıra çıxmalı, temiz havada oturmalıdır. Ele bütün günü evde oturmaq dayının özünün de xoşuna gelmirdi.

Ehmed dayı, Resul, xanımı ve yenice dünyaya gelen körpelerinden ibaret olan bu 4 neferlik aile sade heyat terzi ile diqqet çekirdi. Axşamları masa arxasında oturub bütün aile üzvlerinin iştirakı ile şam etmek bu ailede artıq enene halını almışdı. Her gün eyni saatda aile üzvleri masa arxasına yığışırdı. Ehmed dayı özü özlüyünde bu masanı vüqarlı, qollu-budaqlı bir ağaca benzedirdi. Ağacın kökü ailenin başçısı, qolu-budağı ise oğlu ve onun ailesi idi. Dayının bu heyatda en qorxduğu şey de qolsuz-budaqsız qalmaq idi…

İyun ayı olmağına baxmayaraq hava serin idi. Şam yemeyinden sonra oğlunun yardımı ile dayı mehelleye düşüb, skamyada eyleşdi. Enli kürek, uca boy Ehmed dayıdan eser – elamet qalmamışdı. Beli bükülmüş, ayağı yer tutmaz olmuşdu. Dayının üzünün, alnının qırışlarının derinliyi sanki onun heyat tecrübesinin derinliyinden xeber verirdi. Onun mehellede hemyaşıdlarından heç kim qalmamışdı, mehellede yaşayan her kes ona böyük hörmetle yanaşır, xetrini eziz tutur, onu bütün mehellenin ağsaqqalı bilirdiler. Dayı her zamankı kimi skamyada eyleşib “müşahideçi missiyasını” yerine yetirirdi. Evine geden, evinden çıxan her kes dayının eyleşdiyi skamyanın önünden keçirdi. Uşaqlar top-top oynayır, cavanlar hemişe kimi bir kenara toplaşıb söhbet edirdiler. Dayı müşahidelerine esasen her zaman bele bir qenaete gelirdi ki, onun dövrünün insanları ile indiki insanlar arasında böyük bir ferq var.

Ele götürek bu mehellenin cavanlarını. Ömürlerinin bahar çağını yaşamalarına baxmayaraq üzleri gülmürdü. Bu mehellede uşaqları çıxmaqla, qadınlı-kişili heç kimin üzü gülmürdü. Sanki heyata pozitiv yanaşmır, heyatdan zövq almırdılar. Gülmek bir yana qalsın, dayını en narahat eden sebeblerden biri de

[1] 2 3 4 >>