Artıq çox qocalmışdı. Sehheti de yaman
pozulmuşdu.Qabırğası yaman ağradırdı. O
uzanmış, gözünü bir nöqteye zillemişdi. Düşünür ,
ele hey düşünürdü. Bu yaşa gelmiş , amma nece
gelmiş, ne vaxt gelmiş, bu zaman nece bele süretle
ötüb keçmiş, heç hiss etmemişdi. Artıq ona ölümünü
gözlemek qalmışdı. Eslinde, o hele de yaşamaq
isteyirdi, ölüme hazır deyildi. Ona ele gelirdi ki, 75
il deyil 12 il yaşamış, geri dönüb arxaya baxanda
yadına çox az şeyler gelirdi, onları toplayıb bir
araya getirende , yadında olduğu günleri
toplayanda heç 5 il de elemirdi. Yoxsa , menasız bir
ömürmü sürmüşdü? Her halda, bunları düşümek
heç bir şey vermirdi ona, növbeti faydasız saatlar
demek idi.İndi ona ferq etmirdi menasızdı , ya
menalı .yaşadıqları ona eziyyet verirdi. Dörd oğul,
üç qız övladı böyütmüşdü. Qızlarından biri 16 yaşı
olmamış vefat etmişdi. Ceri- cehizini teze toplamışdı.
Amma qısmet olmadı. O dövrde olmazın acılarını
çekmişdi. Diger iki qızı ise biri Rusiyada yaşamış
(aile qurduqdan sonra oraya yoldaşı ile getmiş ve
daha Azerbaycana dönmemişdi), biri ise Zaqulbada
yaşayırdı. Arada gelib ona baş çekirdi. Aralarındakı
mesafe ele de uzaq deyildi. Oğlanları ise , böyük
oğlu İqbal , Namiq, Babek ve Sadiq - her biri aile
sahibi idiler . Onu netice sahibi de etmişdiler. Amma
ne olsun, netice ve neveleri bir yana, ne oğlanları ,
ne qızları ona neyinki baş çekmir , heç telefonla da
elaqe saxlamırdılar. Onu soruşan onunla
maraqlanan yox idi. O tek idi, yalnız idi. Özünü
günahlandırırdı. Yeqin düzgün terbiye ede
bilmemiş, valideyn haqqı , övlad haqqını onlara
aşıra bilmemişdi. Ele deyilse, bes necedi?
Kiçik övladı Sadiq ile yaşayırdı. Oğlu
laqeyd idi .Bele baxanda da ki, övladlarının hamısı
laqeyd idiler. Qızı Meryem Ruiyada artıq 30 ildir ki,
yaşayır . Bu 30 ilde bir defe telefon zengi de
etmemişdi. Heç bilirmi ki, o , ölüb , ya qalıb?
Sadiqin yoldaşı ile de münasibeti ele ürek
açan deyildi. Gelini ona cavab qaytarar, bir stekan
çay qoymazdı

[1] 2 3 ... 5 >>

~A_N_T_i_K__V_A_R~ [OFF] (19.07.2012 / 08:55)