qarşısına. Hamı da onları
qınayardı :” Bir arvada baxa bilmirsiniz” –
deyirdiler. En çox dllenen de böyük oğlu idi. Axırda
da ki, oğlu bezib onu ele böyük oğlu İqbalın evine
getirmişdi. “ Men baxa bilmirem , sen bax, senin de
anandı” – demişdi. Diğer oğlu Namiq gelerdi,
hamıya ağıl öyrederdi, anasından da 10 man. 20
man alıb çıxıb gederdi. Guya neytraldı, amma öz
xeyrini güdürdü ancaq. “Ay ana. Sene baxardım,
amma bilirsen de evde ailem de böyükdü, oğlum,
gelinim bizle qalır,neveler ses – küy salır, sene
yaramaz bizde, hele bir qızlarım da ara bir gelir ,
qalırlar , evimiz olur delixana , sen döze bilmezsen ,
yene İqbalın oğlanları ayrı qalırlar , bir özüvüzsüz
de . nolacaq, men oğul , o oğul ferqi nedir...? Maa
pensiyavı almamısan? Elimde pul yoxdur. Sen canı
borc eee... bir 10 manat , çox lazım deyil “ . Böyük
gelin de fısıldaya – fısıldaya bu terefe keçir :” Buna
bax, üz var ee bunlarda, atıblar üstüme, hele gelib
bir soyurlar da. Qoyun pul özüne, dava –
dermanına qismet olsun da. Gerek menim cibimden
çıxsın? İmkan vermirler yaşayasan”.
Qarı bütün bunları görürdü , duyurdu ,
amma ne olsun, reallıq bu idi. O heç kime lazım
deyildi. Gelini ona daralırdı , onun varlığı onlara
yük idi. Ecel de gelmirdi ki, camaatın canı qurtara,
özünün de.
Axşam oğlu işden gelen kimi, gelin qaş-
qabaqla o terefe keçir bu terefe. “Ay arvad, bir
zeher getir zeherlenek, sonra de derdin nedi” – oğlu
esebileşerdi, “ Yaxşı hambal tapdınız da özüvüze,
canım çıxsa da , deyessiniz ki, dur çay – çörek ver
sonra ölersen”- deye gelini erine cavab qaytarardı.
Aman Allah, bütün bunlar onun gözü
qarşısında baş verirdi, onun qulaqları bunları
eşidirdi. Teze -teze özüne gelirdi :” Yox, böyük
oğlum ele deyil, o , naxelef çıxmadı” – deye, yeni –
yeni üzü gülürdü “O , mene sahib durdu, İqbalım
başqadı “. Amma yox , gelin narazı qalmışdı. Düzdü
paltarını yuyur, yemeyini verir, hekime aparmış,
onu ayağa qaldırmışdılar. Artıq iki ay idi onlarla
yaşayırdı. Görünür

<< 1 [2] 3 4 5 >>

~A_N_T_i_K__V_A_R~ [OFF] (19.07.2012 / 08:55)