isitmirdi. Bahar
onun qapısını döymürdü. eslinde onu sıxan tekliyi
deyildi. Övladlarının onu atması idi. Atılmaq ,
unudulmaq, her kese yük olmaq... bax bunlar
dehşet idi. Bir vaxtlar cavan idi. Canı sulu idi. O .
her kese lazım idi. O bişirmese, yedirmese ailesi ac
qalırdı, o yumasa , yığışdırmasa alem deyirdi bir –
birine, övladlarını oxşamasa, sevmese kim öperdi,
ezizlerdi onları ... heç kim... Bes niye indi o
lazımsız, köhne mebel kimidir?
Övladlarını böyütdü, evlendirdi, qızlarını
köçürdü... nece xoşbext idi onda. Hele onlar
doğulanda , ilk ana hisleri , nece de gözel idi o
duyğular. Indi ise her şey mehv olub. O günlerini
xatırlayanda sanki başqasını anırdı, başqa qadını.
Sonra da neveleri doğulanda, heyatın dadını hiss
edirdi o anda. Neveleri “Nene” –deyib üstüne
cumanda , Ay Allah , nece de şirindi o günler.
Amma indi her şey bitdi. Ne bitdi? O günlermi? O ,
yoxsa ömür? Yox ömür bitmedi, bitseydi o , ölmeli
idi. Bes niye ölmür? Bu günleri yaşamaq üçünmü
ölmür? O günleri yana –yana xatırlayıb sızlamaq
üçünmü ? Niye? Yaşadığın her günde, her anda bir
hikmet var... Bes burda ne hikmet var? Lazımlıdan
lazımsıza çevrilmekde ne hikmet ola biler?
Gözlerini yumdu. Üzü bütün qırışmışdı.
Ellerinde nese quruluq hiss etdi, onlara baxdı. Bu
ellerle nevelerini beleyirdi. Gelin doğuşdan sonra
naxoşlamışdı, o da seve -seve gedib ona kömek
ederdi. Namiqin balalarını çox isteyirdi. Onları
yadına salanda üzüne tebessüm qondu. Heç ne
olmaz. Teklik de pis deyil, darıxdırıcıdır, amma esas
o, kimise darıxdırmasın. Otağına göz gezdirdi ,
köhne mebellerine baxdı. Bayaq o da özünü köhne
mebele benzetmişdi. Onun cavanlığını xatırladan,
xoşbext günlerinin yadiğarı – köhne mebeller. Yox
o, onları atmayacaq. Indi ona eziz olan, yaxın olan
mehz bu köhne taxta parçalarıdır. Onu tekliyinden
xilas eden bu mebellerdir. Onlarla hele çox
danışacaq, birge xatırlayacaq, birge derdleşecek...
söhbetleşecekdi...
Bunları düşüne -düşüne bayaqdan
qarşısında
Twk
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç