Mehrum . . .
yene mehrum . . .
Sensizliyin son nöqtesindeyem...

Dehşetli bir xeber getirmiş kimi döydün qapımı. Yoxluq olduğunu bilseydim açardımmı heç? Buyur ederdimmi seni?
Etmemek de olmaz ki?! Doldun qan qoxusu kimi içeriye...
Amma qonaqperverdim, seni qarşıladım, seni “evime” buyur etdim.

Yoxluq hemişe eynimi?
Severken ne qeder cesurdum, yoxluğunda ise qorxaq. . .
Bu yoxluq yox olmaq deyilmiş, inadına bütün olmaqmış. Yox görünsen de amma varsan... Nece qeribedir, var iken tapa bilmezdim seni, indi yoxluğunda her künce sığmışsan his qoxusu kimi...

Ey Yoxluq, bu qeder maraqlısanmı mende qalmağa?
Artıq yoxluq evini kim görmeye gelir? Geldin, qoyuldun çiyinlerime... Bezen qarşıda dayanıb yoxluğunu seyr edirem. Kimse görmese de seni amma men göre bilirem. Axı sen mende olan yoxluqsan...

Yene gelib qondun bir kepenek kimi üreyime ve anlayıram ki, yoxluğunda tapacağam seni...

Sen var iken bu qeder darıxmazdım, bu qeder gözlemezdim... Yoxluğunda bitmeyen, sonlanmayan bir ümid vardır. Nece qeribedir, deyilmi?

Ve anladım ki, Yoxluğunda tapdım seni.
Yoxluğunun derinliyi sonsuz bir uçurum, düşürem, amma çata bilmedim ki, hele.
Her saat...
Her saniye...
Yoxluğun vurur bedenime
Teslimem yoxluğuna
Meğlub oldum yoxluğuna

Meleyin idim, yoxluğunda uçuram .
Ve yene anladım ki yoxluğunda dinclik tapacağam.
Artıq yoxluq bizim üçün var. Yoxluğun sevgilim oldu. Varlığın sığmaz iken üreyime yoxluğun doldurdu bütün boş olan yeri...

Ve bir daha anladım ki, mehrumam
Ve bildim ki, artıq men de YOXAM.