tramvaya qayda üzre minib, serjant buna dinmez-söylemez inanardı.
Oralarda vezifeli şexslerin beyni ele qurulub ki, onlar üçün konduktorun gözlerine bir anlığa qaranlıq çökdüyüne inanmaq bu sernişinin – özü de qadının - yazılı gösterişle birmenalı şekilde qadağan edilmiş üsula el atdığını düşünmekden qat-qat asandır!
Şexsen men, o sernişinin yerine olsaydım, bir yalan uydurub, canımı qurtarardım. Amma o ecnebi, heddinden artıq qürurluydumu, ya veziyyeti düzgün anlamırdımı - her nedendise, ele dediyini deyib durmuşdu.
Ona teklif etdiler ki, derhal aşağı düşsün, gözleyib sonrakı tramvaya minsin. Her terefden polisler tökülüşüb geldiler: melum meseledir - bele hallarda müqavimet göstermeyin yeri yoxdur.
«Dostumuz» vaqondan düşmeye razılaşdı, qayda üzre, düşmeli olduğu qapıya teref getmek istedi. Ancaq bele olacaqdısa, bes edaletin tentenesi harda qaldı? Eger qaydaya uyğun minmemişdise, elece de düşmeliydi!
Bu minvalla, onu hereketin en sıx yerinde aşağı düşürtdüler. Ondan sonra ten ortada dayanmış konduktor «müvafiq qaydalara zidd şekilde minib-düşmeyin nece tehlükeli olduğu»ndan xeyli danışıb, tramvaydakılara öyüd-nesihet verdi.
Almaniyada gözel bir qanun var, kaş, bizim İngilterede de olaydı: hemin qanuna göre, heç kesin küçeye kağız-kuğuz atmağa ixtiyarı yoxdur.
Dostlarımdan biri – ingilis herbçisi vaxtile Drezdende uzun-uzadı bir mektubu oxuyandan sonra, hemin qanundan xebersiz olduğundan, vereqi texminen elli yere bölüb küçeye atdığına göre başına neler geldiyini danışıb mene.
Polis derhal dostumu saxlayıb, mümkün qeder nezaketle, hemin qanundan sitat getirib. Dostum razılaşıb, polise minnetdarlıq edib, deyib, beli, bu çox yaxşı qanundur, gelecekde onu mütleq nezere alacaq.
Polis qayıdıb ki, gelecekde nezere almaq öz yerinde, ancaq indiki halda, söhbet bir az evvel töredilmiş emelden – elliye qeder kağız parçasının yola, sekiye sepelenmesinden gedir.
Dostumun üzüne xoş bir tebessüm yayılıb, yaranmış veziyyetden çıxış yolu
»Oxu zalına keç