görmediyini deyib.
Görünür, polisin başı daha yaxşı işleyirmiş, odur ki, çıxış yolu gösterib: dostuma heç yubanmadan işe girişmeyi, etrafa sepelenmiş elliyedek kağız parçasını yerden yığmağı teklif edib. İstefada olan ingilis generalıdır menim dostum - inanılmaz derecede ezemetli, çox vüqarlı görkemi var!
O, günün günorta çağı Drezdenin merkezi küçelerinden birinde imekleye-imekleye yerden kağız qırıntıları yığmağı ömründe ağlına getire bilmezdi.
Veziyyetin xeyli qeliz olduğunu alman polisi de danmayıb. Deyib ki, eger general bu teklifden narazı qalıbsa, başqa çıxış yolu da var: gerek ingilis generalı bir deste hay-küyçü itoynadanın müşayietile, hemin polisin ardınca en yaxındakı - orayacan üç milden çox olmaz – hebsxanaya teşrif aparsın.
Hemin vaxt gündüz saat dörde az qaldığına göre, yeqin ki, onlar hakimi yerinde tapmayacaqlar.
Amma hebsxana kamerasında generala - imkan daxilinde - her cür şerait yaradılacaq, heç şübhesiz, ertesi gün qırx marka cerime ödeyenden sonra, ikinci seher yemeyine az qalmış, o yene de azad bir insan olacaq.
General oralarda bir oğlan uşağı tapıb ona pul vermek, kağızları bu yolla yığışdırtmaq isteyib. Qanunun metnine baxan polis buna icaze verilmediyini deyib.
Ehvalatın gerisini dostum mene bele nağıl edirdi: «Veziyyeti ölçüb-biçenden, bütün imkanları götür-qoy edenden, lap o polisi kenara iteleyib qaçmağı da fikrimden keçirenden sonra yene de bele qerara geldim ki, istenilen halda, birinci teklif en rahat çıxış yoludur. Ancaq heç ağlıma gelmezdi ki, xırdaca kağız parçalarını sürüşken qemberlikden denlemek bir bele çetin olarmış.
Bu «iş» menim on deqiqeye yaxın vaxtımı aldı, üstelik, öz hesablamama göre, ne az-ne çox, min nefere yaxın adamdan ötrü eylence vasitesi oldu. Esline qalsa, çox yaxşı qanundur, amma heyf ki, men onu evvelceden bilmirdim».
Bir defe men bir amerikalı xanımı alman opera teatrına aparmışdım. Alman şeher teatrlarının zalına girende tamaşaçılar baş geyimlerini çıxarmalıdırlar; onu da
»Oxu zalına keç