Bu hadise soyuq bir qış günü olmuşdu. Texminen saat
8:30 radelerinde 80 yaşında nurani bir qoca baş
barmağındakı tikişi sökdürmeye gelmişdi. Görünürdü ki,
o çox telesir, o titrek sesi ile saat 9:00-da vacib işinin
olduğunu bildirdi. Men teessüf hissi ile ondan
gözlemeyini xahiş etdim, çünki bütün hekimler meşğul
idiler ve onu 1 saata ancaq qebul ede bilerdiler.
Ağsaqqal kederli halda tez-tez saata baxırdı ve bu meni
tesirlendirdi. İşim olmadığı üçün onun barmağına
baxmağı qerara aldım. Barmağını müayine eden zaman
biz onunla bir az söhbet etdik. Men marağımı gizlede
bilmedim ve soruşdum:
- Yeqin siz başqa bir hekime de getmelisiniz, ona göre
bele telesirsiniz?
- Xeyr, bele deyil. Men saat 9-da xestexanada
olmalıyam. Yoldaşımın seher yemeyini vermeliyem.
Bu zaman men ondan yoldaşına ne olduğunu soruşdum
Yaşlı kişi cavab verdi:- Onda Alçqeymer xesteliyi
tapıblar...
Men saata baxıb soruşdum: -Bes siz gecikseniz o
narahat olmaz ki?
Qocanın sözleri meni teeccüblendirdi: Yoldaşım meni
artıq 5 ildir ki, tanımır, hetta menim onun neyi
olduğumu da xatırlamır. O yaddaşını itirib.
- Buna baxmayaraq siz her seher ora gedir, ona qulluq
edirsiniz? Axı o sizi tanımır? Niye bu qeder eziyyet
çekirsiniz?
Qoca gülümsünerek cavab verdi: - O meni xatırlamır,
men ki, onu xatırlayıram.
Men göz yaşlarımı gücle saxladım, qoca gedenden sonra
uzun müddet özüme gele bilmedim: Bu ki, menim daim
axtardığım sevgidir”
Hetta ele ağır xesteliyine baxmayaraq o qadın
xoşbextdir, çünki onu seven bele insan var.
Heqiqi sevgi – ne fiziki ehtiras, ne de romantikadır. Esl
sevgi her şeyi olduğu kimi qebul ede bilmekdir- nece
olub, nece var ve nece de olacaq...

~A_N_T_i_K__V_A_R~ [OFF] (11.08.2012 / 12:06)

Vernaya [OFF] (26.07.2012 / 13:07)