yoxsul kendli qızları da qızıl boşqablarda xörek yemek, daş-qaşla bezenmiş şahzade elleriyle oxşanmaq isteyirik.
Ocaq tüstüsünden qaralmış tek, çirkin, köhne eski tek, qırışmış zalım, idbar qarı bacılara bele cavab verdi:
- Hele heç kes mene ana demeyib, heç kim menim kobud ellerimden öpmeyib. Size kömek edeceyem. Birce söz verin ki, atanızın sözünden çıxmayacaqsınız.
Bacılar qarının bu sözünden ağlamağa başladılar:
- Demeli, heç vaxt başımıza tac qoyulmayacaq. Xidmetçiler, sarayın ağ pillekenleriyle sürünen donlarımızın eteyini arxamızca daşımayacaq.
Müdrik caduger ise yamyaşıl cığırla yola düzelib bacılardan yavaş-yavaş uzaqlaşdı.
Yoxsul kendli eve qayıdanda, qızları onu ehtiramla qarşıladılar. Çiynindeki odun şelesini endirdiler. Bir yandan, yere saman döşeyib süfre açdılar, bir yandan da dayanmadan, göz yaşı tökdüler.
- Qızlarım, böyük ve kiçik Çerstin, quru ardıc kolunda qızılı budaq bitmir, qırmızı tülkü balalarını ipek yastıqlarda yatırtmır. Siz, qızıl, zerxara geyinen kimi, menim ketan çuxama güleceksiniz. Özünüz debdebeli otaqlarda yaşaya-yaşaya, mene it damını layiq göreceksiz.
Bu sözlerden sonra bacılar evvelkinden de möhkem ağlamağa başladılar.
Kendli yumruğunu stola vurdu.
- Size ele erler tapacağam ki, menim çuxama güle bilmesinler. Meni evlerinin yuxarı başında eyleşdirsinler.
Kendli, Böyük ve Kiçik Çerstinle birlikde artırmaya çıxdı, Şerqe ve Qerbe tezim etdi, şlyapasını qaldırıb Cenuba ve Şimala sarı baxdı, sonra meşeye teref çönüb:
- Qızım Böyük Çerstinle evlenmek isteyen varmı? – deye qışqırdı.
Meşeden cavab geldi:
- Onunla men evlenmek isteyirem!
- Onda gel, apar! – deye kendli var qüvvesi ile qışqırdı.
Bu meqam meşeden, iri, buruq buynuzlu, derisi yonca tarlası kimi qalın bir qoç yüyürüb geldi. Kendli Böyük Çerstini qaldırıb qoçun beline şelledi. Qoç qızı meşenin derinliyine - kol-kosdan düzeldilmiş komaya apardı ve böyük Çerstin uzun müddet orda yaşadı.
Seheri gün kendli kiçik qızıyla artırmaya çıxdı.
»Oxu zalına keç