Yanaşı düzülmüş gemilerin dor ağacları sınmış, kenarları ezilmişdi .
“Göresen, bu boyda zengin serveti amansız zamana tehvil veren kimdi?” – Kral fikirleşdi.
Helak olmuş döyüşçülerin sayı-hesabı yox idi. Bezilerinin cesedi gemilerin lövberlerinden sallanır, bezilerininki deniz otlarının üstünde yatırdı. Lakin derin yuxuya qerq olandan beri göy plaşlı qadını izleyen Kralın onlara diqqet ayırmağa vaxtı yox idi.

Qadın helak olmuş döyüşçülerden birinin qarşısında dayandı. Döyüşçünün başında parıltılı debilqe var idi, bir qolunu qalxan örtürdü, o biri eli, hele de qınından çıxmış qılıncı sıxırdı.
Qadın döyüşçüye sarı eyilib:

- Kral Olav, Kral Olav... - pıçıldadı, sanki onu oyatmaq istedi… ve yalnız bu an Kral başa düşdü ki, denizin dibinde yatan özüdür.

- Meger, meni xatırlamırsan? – qadın qeribe bir qüsseyle pıçıldadı. – Men Kunqahelldeki kilsenin qarşısında gördüyün hemin qadınam.

Ölmüş döyüşçü qımıldanmırdı. Qadın Kralın qarşısında diz çöküb bir daha pıçıldadı:
-Storroda bütün gemilerini gönderib senden amansızcasına qisas aldı. Buna peşmansanmı, Kral Olav?..

Döyüşçü hele de hereketsiz yatırdı.

Qadın yene soruşdu:

- Storrodanı yox, meni seçdiyin üçün heyatınla cavab verdin. Buna peşmansanmı, kral Olav?
Bu zaman helak olmuş döyüşçü gözlerini açdı. Qadın ona, ayağa qalxmağa kömek eledi. Kralı qadının çiynine söykendi ve onlar yavaş-yavaş denizin dibi ile addımlamağa başladılar.
Onlar addımladıqca, sular geriye çekildi, köpükler onların ayaqları altında eriyib yoxa çıxdı… ve onlar denizin dibinden yuxarı qalxıb sahile çıxdılar.

Kral Olav, çox sevdiyi Norveçe baxdı, vetenini bir başından o biri başınacan seyr etdi, sıldırım qayalı körfezlere, böyük Kunqahell şeherine nezer saldı. Cenub terefde İsveç dağları uzanırdı. Ayağı yalın çoban tütek çalır, yaşıl çemenlikde qoyun sürüsü otlayırdı…

Kral Olav böyük şeherleri de, kiçik kendleri de, hetta payızda yetişen quşarmudu kollarını da görürdü… Külek esdikce, kolların qırmızı salxımları

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 ... 13 >>