evlerin alçaq pencerelerinin şüşelerini döyecleyirdi. Güneş dağların arxasına çekilirdi, ayın gümüşü işığı alemi boyayırdı ve yeniden güneş doğurdu.
Kral vetenine baxdıqca, her yerde hündür qübbeli kilseleri görür, zeng seslerini eşidirdi. Yaxınlıqdakı kilselerin zengleri tentene ve ezemetle çalırdı. Uzaq İsveçre kilselerinin sesi külek esintisi qeder zeif olsa da, Kral Olav onları da eşidirdi. Sonra her teref qarla örtüldü, körfezler sırsıra bağladı, kilselerin pencerelerinde şam işıqları yandı ve Kral başa düşdü ki, Milad bayramı yetişib.
- Şükür sene, İlahi. Bütün bunları görmeyi mene qismet eledin! - deye o pıçıldadı.
Sonra Yer üzünü qar kimi ağappaq buludlar bürüdü. Kral yene öz yol yoldaşının çiynine söykenib pillekenle qalxırmış kimi, buludların üzeriyle yerimeye başladı. Onlar bulud pillelerle yavaş-yavaş yuxarı qalxıb, mirvariye benzer şeh örtüyü altında berq vuran şeffaf gül-çiçek dolu gözel bir çemenliye çatdılar.
Cennet bağına daxil olan kimi, qadının qeddi düzeldi, yerişi yüngülleşdi, sayrışan mavi ulduzlardan toxunmuş plaşı işıq şaçmağa başladı. Başının halesinde peyda olan parlaq şefeqli çelengi qenirsiz çöhresini nura boyadı.
- Sen kimsen? – gözleri qadının semavi gözelliyinden tutulmuş Kral pıçıldadı.
- Meger bilmirsen? – qadın dedi. Onun tebessümü ebedi sakitlik ve işıqla dolu idi.
Göyler İlahesine perestişi seçdiyi üçün Kralın üreyi sevincle doldu. Bu sevinc o qeder böyük, o qeder pak idi ki, Kralı yuxudan oyatdı…
Kral Olav yuxudan oyananda, yanaqlarının göz yaşlarından islandığını, ellerinin, dua edirmiş kimi, sinesinin qarşısında cütleşdiyini gördü.
Böyük ve Kiçik Çerstin
Böyük ve kiçik Çerstin artırmada dayanmışdılar. Küpegiren qarı ayağını yaşıl cığırla sürüye-süreye bacıların görüşüne gelirdi.
Böyük ve Kiçik Çerstin qarıya “ana” deyib, elinden öpdüler.
- Müdrik ana, sen her şeye qadirsen, atamızı yola getir. İki genc şahzade bizimle evlenmek istese de, qoca buna razılıq vermir. Qoy ağlını başına yığsın. Biz -
»Oxu zalına keç