Göyün enginliklerinde ağappaq bir
dünya vardı.
Bu dünyada pambıq kimi yumşaq
buludların
üstünde balaca, qeşeng evler vardı. Bu
evlerde şipşirin körpeler yaşayırdı. Her terefi
gözel qoxu
bürümüşdü-körpelerin qoxusu. Her
terefden
qığıltı sesleri, körpe gülüşleri eşidilirdi.
Bu gün hava gözel idi. Körpeler ayaqlarını sallayıb,
buludların üstünde oturmuşdular.
Birden uzaqdan
birinin geldiyini gördüler. Buludlara
teref uzanan
yolda balaca, laaap balaca bir körpe gelirdi.
Ayağının biri yox idi. Qollarının ikisi de
kesilmişdi.
Başından qan axırdı. Çox yorğun idi
körpe. Çox ağlamışdı körpe. Dünyadan
qayıdırdı körpe. Gelib buludların yanına çatdı.
-Hardan gelirsen?
-Dünyadan.
-Niye qayıtdın?
-Meni istemediler. -Bes, ayaqlarına,
qollarına ne olub? Körpe yerde oturub sıyrılmış boynunu
yana eydi.
Qan damcıları sıxılıb üzü aşağı
süzülmeye başladı.
-Atamla anam meni çağırandan sonra
yere endim. Anam qarnında menim üçün rahat
yataq
düzeltmişdi. Orda günlerim gözel
keçirdi. Anam meni sığallayır,
ezizleyirdi. Deyirdi ki, yolumu
sebirsizlikle gözleyir, meni çoxxx, lap çox isteyir.
Anama güvenirdim, onun qarnında
xoşbext
yaşayırdım. Atam da meni çox sevirdi.
Anamın
qarnından öpüb, bu sonsuz sevgiye göre meni
kövreldirdi. Men ferehli idim, ümidli
idim. İşıqlığa çıxandan
sonra onların ağıllı balası olacaqdım,
onlar hemişe
menimle fexr edecekdiler. Men böyüyüb çox
meşhur bir yazıçı olacaqdım, kitablarım
dünyanın
dörd bir yanına yayılacaqdı. Atamla
anam her
yerde hörmetle qarşılanacaqdı. Men insanları, ailemi çox sevecekdim. Bütün
bunları onlara
demeye o qeder telesirdim ki! Amma bir
gün
atamla anam daha meni sığallamadı.
Anamın içine axıtdığı göz yaşları menim üstüme
töküldü. Az
qala boğulacaqdım. Yalvarıb, onu
sesledim, daha
ağlama, dedim. Meni eşitmedi. Sonra
men de ağladım. Büzüşüb, soyuqdan tir-tir esmeye
başladım. Seheri gün bedenime deyen
soyuq
bir şeyden diksinib oyandım. Ağrıdan
sesim
geldiyi qeder bağırdım,

[1] 2 >>