Baba Pünhanın şeirini teqdim edir.


Kilke

Bir sümük, bir deri olsan da qedimden, kilke,
Bu çetin günde menim tutdun elimden, kilke.
Evde senden savayı heç ne tapılmaz, esla,
Olmasaydın, utanardım tifilimden, kilke.

Gel qızardım seni, ey balıği-nazikbedenim,
İncesen valla, menim ince gülümden, kilke.
Sen, hem insana xeyirsen, hem de heyvane,
Çünki itler de yeyirler zibilimden, kilke.

Bu çetin günde senin, qiymetine qurban olum,
Bahalaşma, men ölüm, vurma belimden, kilke,
Yükselerdi göye, bil, ahu-feqanım etsiz,
Meni qurtarmısan axır ki, zülümden, kilke.

Balamın hem yemeyi, hem de ki, iqruşkasısan,
Keçirib sapdan asır düz kekilimden, kilke.
Demişem körpelere evde «asatrinsen» sen,
Tutmuşam guya seni Kaspi gölümden, kilke.

Seni teriflemişem burnu uzun naqqallara,
Suya girsem tutacaq naqqa, dilimden kilke.
Baxma ki, böyle cılızsan, senin o keskin iyin,
Getmeyir heç paraşoknan mitilimden kilke.

Pünhanam, ölsem eger meclisime, kilke verin,
Olsa da şaire bu, ağır ölümden, kilke.