İsi Melikzadenin hekayesini teqdim edir.


Qatarda

Gece qatarla yol getmekden Sabitin zendelen-zehlesi gedirdi, çünki qaranlıq dar kupede uzananda iri bir qebir gelib dururdu gözlerinin qabağında ve Sabit seherecen çimir eleye bilmirdi.

Stansiyada adam az idi. Vaqona oxşayan birce uzun bina vardı burda. Sabit çölü içinden işıqlı olan bu binada xeyli aralıda, skamyada tek-tenha oturub siqaret çekirdi ve burda adda-budda gezişen cavanların gözlerine görünmemeye çalışırdı. Bu rayon cavanlarının pis bir xasiyyetleri vardı: tanımadıqları adamın üzüne ele zendle baxırdılar ki, adam başını soxmağa yer axtarırdı. Sabit çekinirdi onlardan. Birceciyi gördümü – besdi – o birilerini de duyuq salacaqdı: «Eye, sen ölesen, Sabit Mirzedi bu. Artist… Kinoda oynayır ha…» Vessalam! Yığışacaqlar Sabit Mirzenin başına, qoymayacaqlar fikirleriyle tekbetek qalsın, siqaretin arın-arxayın, çeksin, yan-yöreye gözleri dolusu baxsın…

Qatar vaxtında geldi. Sabit vaqona qalxa-qalxa arxaya baxdı; ondan savayı bu vaqona minen yox idi. Qapının ağzında dayanan vaqon beledçisi Sabite çox zendle diqqet yetirirdi, deyesen, tanımışdı onu. Sabitin kişi beledçilerden xoşu gelmirdi – kişi parovoz sürer, teyyare sürer, deyirdi, day kupelerde döşekağı paylamaz. Başını aşağı salıb beledçinin yanından ötmek istedi, ancaq beledçi onun sağ elini qamarlayıb köhne tanışlar kimi.

- Sabit müellim, xoş gördük, - dedi. - Siz hara, bura hara?

Sabit dodaqlarının altında nese mızıldadı, ancaq bu mızıltıdan ne özü bir şey anladı, ne de beledçi.

Beledçi ortayaşlı, dolubedenli, qarabığ, qarabeniz bir kişi idi. Bu qefil görüşün sevincinden deyirmi, qırmızımtıl gözleri tamburun zeif işığında par-par parıldayırdı. Sabitin elini bir az da berk sıxdı.

- Heç ağlıma da gelmezdi ki, burda rastlaşarıq, - dedi. – Gör ha… gör ha… işe bir bax…
Sabit dayanıb gözleyirdi ki, beledçi onun elini buraxsın, amma beledçi, deyesen, ondan qopmaq fikrinde deyildi, Sabitin üzüne ele mehebbetle baxırdı ki, deyirdin bes

[1] 2 3 ... 16 >>