qabaqladı.
- Ne lazımdı, teşkil eleyerik, yoldaş Dadaşov.
Dadaşov başını buladı.
- Men özümçün demirem… Sernişinlerin qayğısına qalmaq lazımdı. Yemek-içmeye ehtiyacım olsaydı, xeber eleyerdim, her stansiyada dem-destgahla gözleyerdiler meni. Xelvet gedirem ki, dost-tanışlar meni narahat elemesinler… Bele olmaz, sizin işinizden razı qalmadım. – Öz-özüne danışırmış kimi elave eledi.- Sonra da deyecekler ki, Dadaşov pislik eledi bize.
Dadaşov acıqlanmış tekin üzünü pencereye tutdu. Qapının ağzında quruyub qalmış reis indi onun bir qulağını görürdü. Ele baxırdı, ele baxırdı ele bil onu teeccüblendiren, çaşdıran Dadaşovun sözleri deyildi, tay qulağı idi. Beledçi de Dadaqşovun qulağına baxırdı: Reisle beledçinin baxışları Dadaşovun qulağında birleşdi, toqquşdu, sonra bir-birine zillendi… Beledçi ürekli-ürekli dedi:
- Her ne lazımdı…
Onun sözünü reis tamamladı:
- … teşkil eleyerik.
Reisle beledçi gedenden sonra Dadaşov Sabit Mirzeden soruşdu:
- Acmamısan ki?
Sabit Mirze ac idi, amma:
- Yox, - dedi, - acmamışam.
Dadaşov elini Fetullanın küreyine vurdu.
- Qalx… Dörd-beş nar seç, getir.
Fetulla getdi o biri kupeden nar getirmeye.
Sabit Mirze başını pencerenin qırağına söykeyib gözlerini yumdu. «Qebrin nurla dolsun, Memmed Qaya. Tip öz ayaqları ile gelib yanıma. Bele tipi sen heç vaxt yuxunda da görmemişdin». Sabit Mirze dilxor idi, Memmed Qayanın tövsiyesine emel eleye bilmirdi, Dadaşovun arın-arxayın müşahide elemeye sebri çatmırdı. Üreyine dammışdı ki, bu kupede axırı bir qalmaqal düşecek, kimse Dadaşovun payını verecek ve bu «kimse», belke de Sabit Mirze özü olacaq.
Fetulla dörd dene nar getirdi: adama biri…
Beledçi, elinde dolu tor zenbil içeri girdi.
- Naçalnik gönderib, - dedi ve zenbildekileri bir-bir yığdı Dadaşovun qabağına.
Soyutma toyuq, soyutma yumurta, pomidor, xiyar, holland pendiri, bir şüşe konyak balaca stolun üstüne gücle yerleşdi. Beledçi qaça-qaça gedib dörd dene de qalın stekan getirdi.
Dadaşov, Fetullanı

<< 1 ... 10 11 [12] 13 14 ... 16 >>