Lazımınız olar… uşaqlara, filana… nardı de…
Dadaşov ona yer gösterdi.
- Gel otur, Fetulla.
Arıq kişi qapıya teref bir az da çekildi. Fetulla yaylığı ovcunda xışmalaya-xışmalaya keçib Dadaşov ele bildi ki, Fetulla cibinden papiros çaxırdır. Başını bulaya-bulaya:
- Burda papiros çekmeyi qadağan eleyirem, - dedi.
- Men tüstüde otura bilmirem.
Fetullanın qırmızı sifeti bir az da allandı. Elindeki yaylığı Dadaşova gösterib gülümsedi.
- Anadangelme çeken deyilem, - dedi.
Bu dem uzunsaç oğlan kupenin qabağında göründü ve öthaötde başını dönderib içeridekilere ani, ürkek bir nezer saldı.
Dadaşov:
- Ay oğlan! - dedi.
Uzunsaç oğlan qayıdıb qapının ağzında dayandı.
Dadaşov onu tepeden dırnağa süzdü. Sözünü demeye telesmirdi ve Sabit Mirze ovcunun içi kimi bilirdi ki, Dadaşov qesden susur, bu uzunsaç oğlanı nigaran saxlamaqdan zövq alır. Axırı ki, Dadaşov dillendi:
- Bayaqdan seni «oğlan» deyib çağırıram. Adın nedi senin?
Oğlan çiynini qapıya söykedi.
- Adım Vezirdi, - dedi.
Dadaşovun qalın dodaqları dartıldı, ağappaq, sapsağlam dişleri göründü.
- Hansı padşahın vezirisen, e? – Deden bir ferli ad tapmırdı sene qoymağa?
Uzunsaç oğlan göyümtül gözlerini diremişdi Dadaşovun ağappaq dişlerine, amma deyesen, heç ne görmürdü. Gözlerinde çaşqın bir ifade dolanırdı. Bilmirdi gülümsesin, yoxsa acıqlansın. Oğlanı ele bil sacda qovurmuşdular: üzünün derisi ağappaq idi. Yarımqol köynek geyinmişdi, köyneyin rengine düşmeyen qalstuk bağlamışdı.
Dadaşov hiss eledi ki, zarafatı oğlanın xoşuna gelmedi.
- Ne acıqlı baxırsan? - dedi. Minnetin olsun ki, sennen zarafat eleyirem… Tanıyıram seni… Beş barmağım kimi… Prorabsan… Kantorunuz Bakıdadı, amma senin briqadan rayonda işleyir. Peşe-texniki mektebini temir eleyirsiniz. Bilirem nece temir eleyirsiniz. Düz demirem?
Uzunsaç oğlan çiynini qapıdan araladı.
- Meni hardan tanıyırsınız?- dedi.
Dadaşov gileyli sesle cavab verdi:
- Evvelce sen meni tanımalıydın.
Fetulla yaylığını cibinden

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 ... 16 >>