çıxara-çıxara;
- Cavandı, - dedi, sehvini düzelder.
Oğlan ovsunlanmış kimi nezerlerini Dadaşovdan çekmirdi. Göyümtül gözlerinde daha çaşqınlıq ifadesi yox idi: nigaran baxırdı ve bu nigaran baxışlardan hiss olunurdu ki, oğlanın üreyinde yumşalmağa, mülayimleşmeye meyl, heves var. Bunu, deyesen, Dadaşov da duymuşdu, ona göre de uşaqların qebahetinden keçmeyi bacaran yaşlı adam edasıyla:
- Vaqon-restoran burdan çox uzaqdı? – dedi.
Oğlan duruxa-duruxa:
- Burdan… ora… üç vaqonluq yoldu, - dedi.
Dadaşov da eynen oğlan tekin duruxa-duruxa.
- Sene zehmet… mene xecalet. – dedi.- Gedersen ora… Üç-dörd butulka limonad götürürsen… Denen, Dadaşova lazımdı, serininden versinler.
Oğlan gülümsedi, amma gülümsemeyinde gücle sezilecek soyuqluq, qorxaqlıq vardı. Naelac qalmış adam kimi çiynini çekdi.
- Baş üste! - deyib getdi.
Qırx illik ömründe Sabit Mirze yolları çox ölçmüşdü, teyyarede, avtobusda çox adamla rastlaşmışdı, ancaq indi yadında qalanların barmaqla saya bilerdi. Ele adam var ki; onunla iki gün yol yoldaşı olursan, yaxud mehmanxanada bir otaqda qalırsan, di gel ki, xudahafizleşib ayrılandan sonra ele oradaca unudursan onu. Bu görüşden, olsa-olsa, qelbinde ala-tala yuxu kimi tez dağılan, seyrek bir xatire qalır. Ele adam var ki, yarımca saatlıq ünsiyyetden sonra hemişelik hekk olur beynine. Yaxşımı, pismi cehetiyle – ferqi yoxdu – istediyin an, istediyin deqiqe apaydınca xatırlaya bilirsen onu; bütün cizgilerle gelib durur gözlerinin qabağında: Sabit Mirze inanırdı ki, vezifesiyle qürrelenen, yekexana adam gören kimi yadına Dadaşov düşecek.
Kupede, deyesen, Dadaşovdan savayı heç kim danışmaq istemirdi. Sabit Mirzenin danışmaq hevesini Dadaşov ilk deqiqeden öldürmüşdü, hem de Sabit Mirze emin idi ki, buradakıların danışığı, söhbeti Dadaşov üçün milçek vızıltısı kimi bir şeydi. Burda esas söz Dadaşovundu.
Dadaşov küncde büzüşüb oturmuşdu. Qasım kişini dindirdi.
- Uşaqdan-zaddan neyin var, eşi? Evin, eşiyin…
Dadaşovun sualında saymazyanalıq

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 16 >>