ne gelmir. Hebsxanalar exlaqsızlıq yuvasıdır. Mektebler uşaqlara qorxu ve mecburiyyet yoluyla bilik öyredilen yerdir, ancaq eger şagirdler öz müellimlerinden qorxursa burada hansı bilikden söhbet gede biler?! Her kesin qorxduğu birisi var ve bu zencirvari qurulub, bu qorxu doğulduğu günden insana yeridilir. Amerikada heç bir hünerli oğlan gece yarısı tek başına, hem de silahsız küçeye çıxa bilmez. Ona göre de burada geceler bayırda görünen adamların şübhe oyatması tamamile normaldır.
Son dövrler yeniden zöhrevi xestelikler ve narkotik istifadeçiliyin kütlevi yayılması tez-tez müzakire edilir. Cinsi yolla ötürülen xestelikler yeniyetmeler arasında gün-günden daha böyük suretle yayılmaqdadır. Hemçinin narkotik ve içki haqqında da eyni şeyi demek olar. Milletin böyük ekseriyyeti içki düşkünü ve narkomanlardan ibaretdir. Hetta qoca nenelerin bele içdiyi bir ölkede, başqa ne gözleyesen ki!
Bes bizim “fedakar” polislerimiz, güya müdafiemizden cavabdeh olanlara ne deyesen? Gör bir onlar ne qeder cinayete bulaşıblar! Onlar bizde ancaq şübhe ve nifret oyadırlar! Onları xarakterize etmek üçün en uyğun söz, rüşvetdir! Bes hanı bizim o qehremanlarımız! Belke idmançıların arasından axtarsaq birce Mehemmed Elini taparıq. Ondan sonra gerek hansısa futbolçudan zaddan özümüze qehreman düzeldek. Yox axı bizim esl qehremanlarımız da olub, ancaq onların çoxu indi ya hebsxanadadır ya da öldürülüb. Bizim müharibelerde ölüb getmiş çoxlu-çoxlu adsız qehremanlarımız olub. Lakin, her defe vyetnam müharibesini xatırladıqca üreyim bulanır. Hele de fexrle özünü hemin müharibenin “qehremanları” hesab eden veteranlar var. Tanrı onları ehv etsin.
Sözlerimin acı olmasına baxmayaraq, men ne Birleşmiş Ştatlara, ne de amerikalılara nifret etmirem. Qanla dolu coşğun keçmişimize nezer yetirsek, özünü sivil adlandıran diger ölkelerden ele de ferqlenmediyimizi görerik. Men istenilen böyük ölkenin cılız vetendaşlarının düşündüyü kimi: “Biz nece varıqsa ele olmaqdan xoşbextik. Bizim heç neyi
»Oxu zalına keç