saxlanılır. Biz Onun üçün, daha böyük sevgi ve hicranın daha böyük ezabı, ağrısı üçün seve-seve susayırıq ve belece, aram-aram sevgi ve keder bizim daxili mövcudluğumuzun substansiyasına, mahiyyetine çevrilir. Ettarın sözleri ile desek:

“Sevgi ezabı bütün qelblere melhem olur,

Çetinlikler sevgisiz yoluna qoyula bilmir”. (Schimmel 1975, s. 305)

Sevginin Qütbleri

Vehdet ve ayrılıq, sevgi ve hicran, hüzur (daxili memnunluq) ve ümidsizlik, bir sözle, mistik yolun polyarlıqları bizi sapdırıb dolaşdırır. Yaxşı, ayrılığın illüziya olduğunu bilirikse, bes onda ne üçün ayrılıq perdelerinin arxasına terk edilmişik? Eger qelbimiz “her şey birdir” en derin heqiqetini bilib tanıyırsa, axı bu halda ne üçün duallıq hebsinde saxlanılırıq?

Daha çox dua ve ibadet etmeyimize, seve-seve Onu daha çox anbaan anmağımıza baxmayaraq, dünyamızda günü-günden öz mahiyyetinden uzaqlaşan, özgeleşen bizler çetinlik çekmeden hiss edirik ki, Onu daha çox yaddan çıxarmışıq.

Ruhani prosese qoşularken ilk önce ruhen başa düşürük ki, burada sevginin heddi-hüdudu yoxdur. Lakin terk edildiyimiz bu dünyada sevgi daha çox telebler ve qarşılıqlı asılılıqlarla eynileşdirilib mehdudlaşdırılır. “Ne üçün burdayıq?” ebedi ve ezeli sualı keskinlikle verilende esl Vetenimizle sonsuz yaxınlığı ruhen, menen hiss etmiş oluruq.
Bizim sevdiyimiz O, bizi terk etmişdir. Bize yalnız ayrılıq ezabı xatırladır ki, hardasa O hetta boynumuzun damarından da bize yaxındır. Zikir ve ya xatırlama, yaxud da anma ezabını sevgimizin şerefine özümüzü xeyanet etmiş kimi hiss ederek qelbimizde daşıyırıq.

Yaxşı, bes bele Meşuq ve ya Sevgili bizi nece terk ede, ata biler? Bele Gözel Öz Camalını nece gizleye biler?… Şübheler bizi bombardman edir, ağıl ise bizi sarsaq axtarışda olduğumuza inandırmağa çalışıb dikte edir ki, sen ancaq tapa bilmeyeceyin bir şeyi axtarırsan… sen ancaq sene ezab getiren gözegörünmez Meşuq üçün intizardasan… Yaddan çıxarılmamalıdır ki, ağıl ruhani axtarışımız boyu müxtelif

<< 1 [2] 3 4 ... 15 >>