getmedin, yapışacaqsan menim xirtdeyimden.

- Qorxaq, - dedim, - mesele de bundadır. Evlenmek ciddi işdir. Heç kes mesuliyyeti boynuna götürmür. Kamal, belke sen deyesen.

- Menim bir teklifim var, - deye Firuzun arvadı söze qarışdı. Onun hemişe bir teklifi olurdu, - heç kes boynuna mesuliyyet götürmek istemir. Gelin onda mesuliyyeti bölüşek. Here bir reqem desin.

Firuz:

- Ela, - dedi. O hemişe arvadının tekliflerini beyenirdi. - İki. Men iki çekdim. Firuzun arvadı:

— Doqquz, - dedi.

— Kamal:

- Sıfır, - dedi ve arvadına baxdı, - sen de.

— Men? Ne deyim, bilmirem... yaxşı, dörd.

— Murad:

- Beş, - dedi.

Birce Muradın arvadı heç ne deye bilmedi, çünki destekden artıq kesik siqnallar eşidilirdi.

- Nişanlım yatıb, dedim. hamı gülüşdü. Men desteyi asdım.

Yolumuza davam etdik, yavaş-yavaş dağılışdıq, here öz evine getdi ve men, nedense, özümü çox tenha hiss eledim.

Deniz bağına qayıtdım, uzun müddet adamsız bulvarı dolandım, qaranlıq denize ve uzaqdakı rengbereng buylara baxırdım, birden zeng elediyim telefon nömresi yadıma düşdü. Gece saat iki idi.

Men yaxındakı avtomat budkasına girdim, yarığa iki qepiklik saldım ve nömreni yığdım.

Telefonun desteyinden qadın sesi eşidildi. Yuxulu ses de deyildi, bele - azacıq yorğun, azacıq da teeccüblü.

- Beli.

- Salam.

- Salam. Kimdir?

- Menem. Gelin tanış olaq.

Men sille kimi üzüme vurulacaq sert cavab gözleyirdim. Ya da ele bilirdim ki, üzüne çırpılan qapı kimi destek de birden asılacaq. Amma ne söydü, ne asdı. Sesi evvelki kimi sakit idi.

- Axı tanışlıq üçün vaxt bir az gecdir.

- Gecdir? Xeyr, esla! Esil vaxtdır. Men bu saat en yaxın bir yoldaşımın toyundan çıxmışam. Bu, menim axırıncı subay dostum idi. Mene ele gelir ki, bu gün onun toyu yox, yası idi.

- Vay, vay, vay. Ele niye deyirsiniz? Bes siz özünüz evli deyilsiniz?

- Yox. Bes siz erdesiniz?

O güldü.

- Tanışlığın ele birinci deqiqesinden her şeyi bilmek isteyirsiniz?

- Bağışlayın, siz allah.

<< 1 2 [3] 4 5 ... 20 >>