Balaş Azeroğlunun şeirini teqdim edir.


Behişt-Zehra

Ölmedim ey tanrı çox şükür sene,
Bir ömür ayrılıq derdini gördüm.
Ata, kendimizde tapmadım seni,
“Behişti-Zehra”da qebrini gördüm.

Başdaşın yox idi sinedaşına,
Axıtdım gözümde yaş gile-gile.
Ne etmek taleyin hökmü beleymiş,
Burda görüşeydik gelek seninle.

Demişdin men sensiz öle bilmerem,
Men de inanmışdım bu heqiqete.
Men ki, dememişdim gele bilmerem,
De, kim inanardı bele qürbete.

Ecelmi qefleten haqladı seni?
Ya verdiyin vedi tez unutmusan,
Vüqarı dünyaya sığmayan atam,
Bu daşın altında nece yatmısan?

O hesret gözlerin yollarda qaldı,
Bir ömür dünyanın acısın daddın.
Selim qışlağında dünyaya geldin,
“Behişti-Zehra”da torpaqda yatdın.

Bu qürbet şeherde, bu qurbet elde,
De niye tek qoydun Zehra ananı.
Ayrılıq elinde qeddi eyilen,
Seninle bir yerde o da yananı.

O, fani dünyada sensiz qalmadı,
Tek döze bilmedi yeqin ferağa.
Getirib beş addım senden kenarda,
Onu tapşırdılar qara torpağa.

Sen getdin, arxanca anam da getdi,
Ümidim qalmadı daha heç kime.
Menim de ömrümün qürub çağında,
Yetimliyin tozu qondu üstüme.

Tek qaldım qürbetde...
Dostlar, tanışlar,
İçimde qövr eden derdi bilmedi.
Düşündüm Tehranda dediler yeqin
Atanın yasına oğul gelmedi.

Yolumu tikanlı meftiller kesdi,
Yolumu silahlı adamlar kesdi.
Meni danlamayın Allah eşqine,
Özümün bu derdim özüme besdi.

İndi gelib çıxdım bu da bir derddir,
Qebir daşlarına eyilir başım.
Elimde olanlar elimden getdi,
Daha son tesellim, axan göz yaşım.

Taleyim beleymiş ata, ne etmek,
Sizi son menzile yetirmedim men.
Dünyanın (illerin) derdini çiynime aldım,
Sizin tabutuzu götürmedim men...