Men heç vaxt heç kese xor baxan deyilem.
Vallah, düz sözümdü. Düzdür, herden hiss
edirem ki, çoxundan üstünem, amma üze
vurmuram – kimise pert etmek neye lazım?
Meni hemişe çox istiyibler. Uşaqlıqdan anam
mene gözelçe, atam melek deyirdi. Bütün
günü güzgüye baxardım. Gözel göz-qaşım,
bapbalaca burnum, qeşeng saçlarım,
gülüşüm, boy-buxunum hemişe meni valeh
edirdi. Hiss edirdim ki, hamıdan qeşengem.
Hem de ağıllı ve mehriban idim. Bunu ilk
defe bağçada – qızlar menim saçımı yolanda
anlamışdım. Onlar mene sarsaq deyirdiler.
İnciyib elemirdim – bilirdim ki, paxıllıq
edirler. Qızların heç biri menimle oynamırdı.
Menimle yarışmaq ağıllarına da gelmirdi.
Bilirdiler ki, onsuz da men hamını udacam.
Onlar menden çekinirdiler, hem de özlerini
mene oxşadır, menim kimi olmaq isteyirdiler.
Düzdür, onda hirslenirdim, ağlayırdım, indi-
indi başa düşürem ki, bütün bunlar ele-bele
olmayıb – axı men hamıdan gözel, hamıdan
ağıllı idim. Mektebe gedende de öz edaletime
heyran olmuşdum. Sinifdeki en eybecer, en
gicbeser qızlar menimle refiqelik edirdiler.
Çünki men onlara yuxarıdan aşağı
baxmırdım. Hamıdan gözel olsam da heç
vaxt qeşeng qızlarla dostluq etmirdim. Hem
de men çox terbiyeli idim. Bunu da men
mektebde hiss etdim. Heç bir oğlan menim
yanımda oturmağa cesaret etmirdi. Hetta
küçede görende de mene salam vermirdiler.
Tebii ki, hörmetimi saxlayırdılar. Meni gören
kimi özlerini itirdiler. 8 Mart bayramında
bütün qızlara hediyye verirdiler, mene yox.
Bilirdiler axı, men terbiyeliyem ve heç vaxt
eve oğlan hediyyesi aparmaram. Son
zengden sonra da heç bir oğlan mene zeng
elemedi. Herden onlara üreyim yanır. Belke
bu deqiqe deli kimi darıxırlar menim üçün,
amma zeng etmeye cesaretleri çatmır, ne
bilim. Keçen il gözellik müsabiqesine getdim.
Amma meni seçmediler. İlk günler fikirleşdim
ki, yeqin rüşvet isteyirler. Atam mene
deyende ki, “qızım, gözellik müsabiqesi hara,
sen hara?”, o deqiqe her şeyi başa düşdüm.
Menim canım atam özü

[1] 2 3 >>