İnsan dünyaya göz açandan ömrünün sonuna kimi sıxıntı ve iztirabların, teşviş ve nigarançılıqların ehatesinde yaşayır. Varlıqlar içerisinde insan qeder zeka ve şüura malik biri olmasa da, onun qeder çetinliye mübtela olanı da yoxdur. İnsan heyatının bütün saheleri süretle inkişaf edir. Eger beşeriyyet elli, yüz il bundan qabağa kimi aydan-aya inkişaf ve tereqqiye nail olurdusa, bu gün bu tereqqi saniyelerle, hetta saniyenin neçede biri ile ölçülür. Bu gün dünyada her saniyede yüzlerle yeni ixtiralar edilir ve insanların maddi tereqqisi üçün hetta çoxlarının eşitmeye bele macal tapmadığı nailiyyetler ortaya qoyulur. Lakin bütün bunlara baxmayaraq beşeriyyet, özünün yer üzüne qedem qoyduğu günden onunla "ömür-gün yoldaşı" olan bir problemini hell ede bilmir.

Bütün bu elmi-texniki inkişaflar insanın daxilen rahatlıq tapması üçün neinki heç ne ede bilmir, hetta bezen veziyyeti daha da ağırlaşdırır. Hamımız dünyaya gelmiş körpenin ağlayarken sakitleşdirilmesinin şahidi olmuşuq. Dilsiz-ağızsız körpe ağlayan kimi etrafdakılar onu sakitleşdirmek üçün müxtelif yollara el atırlar. Körpenin ac olmasını güman edib ona süd verirler. Lakin körpe süd emdikden sonra yene ağlayır. Fikirleşirler ki, yeqin beleyini deyişmek lazımdır. Beleyini deyişirler, amma körpe az keçmemiş yene ağlayır. Susuz olmasını fikirleşib ona su verir, yuxusuz olmasını güman edib lay-lay çalırlar. Belece körpenin sakitleşmesi istiqametindeki tedbirler bir-birinin ardınca davam etdirilir. Lakin onların hamısı onun ümimi ehtiyaclarını nezere alıb edilir ve konkret olaraq heç kes hemin andakı ağlamanın sebebinin aclıq ve ya susuzluq olmasını bilmir.

İnsan, heyatının sonrakı merhelelerinde de beledir. O, her bir merhelede müxtelif şeylerin arzusu ile yaşayır ve hemin şeyin onun qurtuluş amili olmasını güman edir. Meselen, ele bilir ki, eger velosipedi olsa, her şey hell olacaq. Amma velosiped aldıqdan sonra daxilinde ona qarşı olan heves sönür ve bir az böyüdükden sonra univetsitete qebul olmağı her

[1] 2 3 >>