Denizi verdim ki, sene hediyye,
Geldiyin sahile gelesen bir de.
Meni görmeyende o, menem deye
Menimle danışıb gülesen bir de. ( N. Xezri)
Artıq qırx beş yaşı vardı. İller nece de süretle ötüb
keçmişdir. Heç xeberi olmamışdı. Zaman axıb keçir,
qalan ancaq xatirelerdir. Bu şeir de, özünde böyük bir
xatireni yaşadır.
Görüşdükleri o gün. O gün… Denizin sahili… Menalı,
sözle dolu baxışlar. Ne qeder baxışmışdılar onda, heç
özleri de bilmirdi. Dil susmuşdu, baxışlarsa doymaq
bilmirdi sözlerden, elece üreklerini boşaldırdılar. Birden
astadan o, seslendi:
— Sene denizi hediyye edirem!
— Neyi? — Qız xefifce gülümsedi, denizin ilıq nefesi
perişan saçlarını oxşadı, bu onu nece de cazibedar
edirdi — Denizi?- O, heç ne anlamayıb, eşitdiklerine
şübheli terzde, denize baxdı. Külek esmeye davam
edirdi, sanki onu qucaqlayırmış kimi.
— Demek denizi!? — bu defe tesdiqleyici sual idi. Fikrini
toplayıb, neyise anlayırmış kimi.
O, da cavabında gülümseyerek başını yelledi, tesdiq
elameti olaraq .
Qız da gülümsedi:
-Denizi nece hediyye verirsen ki? O ki sene aid deyil. O
hamınındır, onu hediyye etmek olmur.
— Olur. Men sene denizi hediyye edirem. Bax bele
verdim getdi. Olanda olur.
Qız heç ne anlamadı. Ancaq şübheli baxışlarla ona
baxdı:
— Olsun ,- deye seslendi.
Hele onda, o gün onun gözlerindeki ağrını, hesreti,
qelbini deşen kederi, acizliyi, çaresizliyi oxuya bilse de,
onları bir -biri ile, xüsusen bunların ona hediyye olunan
denizle elaqesini anlaya bilmemişdi. İller ötmüş, indi
anlamışdı o hediyyenin hikmetini...indi iyirmi altı il
sonra… O vaxt o sözler, o hissler ona anlamsız
gelmişdi.
" Sene her şeyimi vererem" — deyende, oğlan " Neyin
var ki, veresen!? " — deye gülmüşdü ona. Bu onun
üçün gözlenilmez cavab idi. Qulaqlarına inanmamışdı,
çox pis tesir etmişdi. Tebii ki, bunu bildirmemeye
çalışmışdı, amma keçirdiyi hissleri indi de unutmamışdı.
Qelbine toxunmuş bu sözleri hele de unutmamışdı.
Belke de, düşüncesizlikden, bilerekden bele

[1] 2 3 >>