dememişdi,
amma iller keçmiş bu sözün qelbine vurduğu yara
sağalmaq bilmirdi. Her gün, demek olar ki, her gün o
sözleri deyen ses onun beynini deşirdi. " Neyin var ki,
veresen!?" — Neyim var?… belke de haqlı idi. Her şeyi
atasına, anasına, bacısı, qardaşına, bir sözle, ailesine
mexsus idi, eger ev, maşın, mülk nezerde tutulubsa. On
doqquz yaşlı qızın saf, temiz üreyinden başqa neyi ola
bilerdi ki? Onun özü bele ailesine mexsus idi. Ona
mexsus ancaq üreyi, canı, heyatı ola bilerdi, bunlar da
sevdiyine azmı görünürdü, yoxsa, ümumiyyetle, heç ne
demek deyildi? «Neyin var ki!?» — deyende, o
gözlemediyi insandan gözlemediyi cavabı eşitmişdi,
hemin anda o qeder qeribe hissler yaşamışdı ki, bilmirdi
ölüdür, ya diri. Bilmirdi ki, bu an ömrü boyu onu
sızladacaq. " Neyim var !" — deye öz — özüne pıçıldadı
— «Seni seven üreyim var ve sen bunu heç vaxt
bilmedin, belke de, ferqine varmadın. Belke, bu senin
üçün heç ne ifade etmirmış demek...» Onların yolları
qovuşmadı. Sessizce ayrıldılar. Qovuşmaq üçün heç ne
etmediler. Ayrıldıqlarını gördükde de, nese etmeye
çalışmadılar, sakitce ayrıldılar. Ele bil heç ne olmamışdı,
heç ne yaşanmamışdı, kinsiz- küduretsiz ayrıldılar elece.
İçindeki «men»leri «biz» olmamış ayrıldılar. Keçirdikleri
xoş hisslere, xoş anlara göre bir- birilerine nifret
etmeden, heç kimi günahlandırmadan ayrıldılar.
Ayrılanda da, ne vaxtsa bir- birilerini xatırlayacaqlarını
düşünmediler, hisslerini ciddiye almadılar. Sadece bir-
birini buraxdılar. Vaxt yetişdi, meqam geldi. O, hemin
sahile geldi. Çox darıxmışdı onun üçün. Denize baxdı,
ele hey baxdı. İndi anlamışdı o sözün hikmetini, indi
anlamışdı o hediyyenin deyerini. "En uzunömürlü
hediyye imiş bu. Menden sonra da yaşayacaq...Axı kim
demiş ki, hediyye ancaq birine mexsus olmalı? Deniz
ancaq menim olmalı? O, hamınındır, her kesindir,
menimdir!" — deye düşündü. Denize baxıb o günleri
xatırladı, o günleri andı. Deniz lepelerinin pıçıltısını
dinledi. Doyunca derdleşdi

<< 1 [2] 3 >>