boylanıb xelvetce o semtdeki eve baxdı, orda çilçıraq içinde alışıb-yanan heyeti gördü.

Heyetdeki ağacların budaqlarına saysız-hesabsız elektrik lampaları berkidilmişdi ve tarçı xeyli vaxt ürek ağrısı ile fikirleşdi ki, o lampalar o heyetde seherecen yanacaqdır.

Sonra tarçı Veli fikirleşdi ki, eger uşaq olsaydı, bu saat düz o heyete cumardı, divara dırmaşıb o evdeki toy destgahına tamaşa eleyerdi, ağaca çıxıb oradakı sazandaların söhbetine qulaq asardı.

Amma neyleyesen ki, tarçı Veli uşaq deyildi. O öz heyetinin qapısını ehmalca açıb küçeye çıxdı ve gedib çayın dikinde hemişe oturduğu xelvet yerde oturdu...

Çay axırdı, suyun şırıltısı eşidilirdi. Bir de haradansa İsa-Musa quşunun sesi gelirdi. Bir de arabir meh esirdi, ağacların yarpağı xışıldayırdı.

Bu xelvet çay dikini tarçı Veli Buzbulaqda zurna toyu deb düşenden sonra özüne mesken elemişdi.

Qanı qaralanda, ovqatı telx olanda hemişe bura gelirdi.

Oturub suyun şırıltısına qulaq asırdı, yarpaqların xışıltısına qulaq asırdı ve bu seslere qulaq asıb, başını-bedenini yırğalaya-yırğalaya qoca tarçının yavaş-yavaş gözleri yumulurdu; tarçı mürgülemeye başlayırdı ve mürgüleye-mürgüleye tarın tanış sesini eşidirdi.

O ses lap zeif bir ses idi, özü de lap uzaqdan gelirdi - suyun şırıltısındanmı gelirdi, yarpaqların xışıltısındanmı gelirdi - her halda gelirdi. Her halda “Buzbulaq” deyilen yerde bu ses vardı.

Çay dikinde mürgüleyib ayılandan sonra tarçı Veli her defe bu barede fikirleşirdi ve bu fikirden özü üçün her defe eyni bir bir netice hasil eleyirdi.

Tarçı Veli bu fikirdeydi ki, Buzbulaqda tar sesi hemişe olub.

Nece ki quş sesi olub, adam sesi olub, su şırıltısı, yarpaq xışıltısı olub...

Ve hetta tarçı Veliye herden ele gelirdi ki, eger o tarın sesi olmasaydı, Buzbulağın arxlarının qırağında bu qeder yarpız, benövşe bitmezdi, ot bu qeder yaşıl olmazdı, su bu qeder duru axmazdı... çünki tarçı Velinin yaddaşında da tar sesi vardı.

Tar sesi tarçı Velinin xatirinde bir dumduru işıq

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>