idi ki, bir vaxt onların heyetinden bax bu çayınca yamacına düşmüşdü ve Veli adlı bir uşaq o işıqda quzu otarmışdı...

Hemin o Veli adlı uşaq bu dünyanın en qırmızı buludlarını bu kendin göylerinin eteyinde o tar çalınanda görmüşdü, onun çubuq atını da o göylerin eteyine belke tarın sesi qaldırmışdı ve o qırmızı buludların üstünde at çapdığı zamanlar da tarçı Velinin xatirinde tarın sesi ile bağlı idi.

O hele bu kendin küçelerinde öz çubuq atını sürende atası Qemxar kişi toylarda, şenliklerde tar çalmışdı, toylardan-şenliklerden noğul getirmişdi, şirni getirmişdi.

Ve demeli tar sesi tarçı Velinin xatirinde her şey idi ve her defe bu çayın dikinden axar suya baxa-baxa o bu şeylerin hamısını birbebir görürdü.

Ve bunları göre-göre bu axşam tarçı Veli fikirleşirdi ki, sabahkı toy onun ömrünün belke de axırıncı toyu olacaq. Fikirleşirdi ki, belke o toya da heç getmesin, bununla da her şey bitib qurtarsın.

Ne olar, qoy Rüstem kişi de lap incisin, qoy onu heç danışdırmasın, amma bu kendin camaatı qoy bilsin ki, tarçı Veli heç kesin minnetine qalmayıb, o heç vaxt öz senetini ucuz tutmayıb ve bundan sonra da ucuz tutmayacaq...

“Bundan sonra... Bundan sonra...” Tarçı Veli bu sözleri çox tekrar eledi, hetta bu sözlerin ahengine uyğun şekilde, adeti üzre xeyli vaxt başını terpedib bedenini de yırğaladı, amma ne qeder könlünden keçse de, irelide “bundan sonra” adında heç bir şey göre bilmedi ve onda usta Veli yazıq-yazıq fikirleşdi ki, bundan sonranın yegane sevinci ele sabahkı toydur ve bu toydan, bu sevincden imtina elemek onun qüvvesinden çox-çox xaricdedir.

...Çay axırdı, suyun şırıltısı eşidilirdi; yarpaqların xışıltısı eşidilirdi.

Amma nedense bu axşam tarçı Veli mürgülemirdi ve tarçı Velinin qulağına hele ki tar sesi gelmirdi.

Bu axşam tarçı Veli sabah toyda, stolların üstüne düzülecek boşqabların cingiltisini eşidirdi, sabah toyda dama-divara dırmaşacaq uşaqların sevinc dolu qışqırtısını eşidirdi... Sonra başqa sesler: “Ustaya pürreng çay

<< 1 2 [3] 4 5 6 >>