getirin...

Ustaya yol verin... Ustaya xelet verin...” Axı zarafat deyil, kişinin yarı ömrü toylarda, şenliklerde keçmişdi.

Çay axırdı, suyun şırıltısı eşidilirdi. Bir de hardansa İsa-Musa quşunun sesi gelirdi; bir de arabir meh esirdi – ağacların yarpaqları xışıldayırdı.

Ve indi usta Veli yalnız öz evinde divardan asdığı tarı görürdü, sabah toyda çalacağı havaları xeyalında indiden çalırdı ve tarçı Velinin xeyalda çaldığı tarın sesini yene kendin daşı-torpağı da eşidirdi.

Tar yene tarçı Velinin xeyalında ele bir ses qoparmışdı ki, o sesi eşitmemek mümkün deyildi, eşidib uzaq getmek mümkün deyildi ve buna göre de tarçı Velinin xeyalında yene Buzbulaq camaatı axın-axın tarın sesine axışıb gelirdi.

Amma tarçı Veli onu da bilirdi ki, bele şey olmayacaq, bele şey mümkün deyil.

Bilirdi ki, lap ele bu mehellenin özünden de sabah çoxları zurnanın sesine cumub gedecek, bilirdi ki, cavanlar da, uşaqlar da oğlan toyuna gedecekler ve qız toyu beş-altı ahıl-uhulun ümidine qalacaqdır...

Sonra usta Velinin qulağına başqa sesler gelirdi: “Yavaş çal... Qocafendi çal...” Ve sonra usta Veli ele yavaş çalırdı ki, öz çaldığı tarın sesini özü de zorla eşidirdi...

Sonra usta Veli mürgüleyib ayılmışdı, yene çayın dikinde tek qalmışdı ve ona ele gelirdi ki, suyun şırıltısı da, yarpaqların xışıltısı da tek qalıb...

Seherisi gün Rüstem kişinin heyetinde xeyli qız-gelin var idi, xeyli arvad-uşaq var idi ve bundan elave bir dünya dumduru gün işığı da vardı ki, bir sarı xalça kimi heyetin dörd bir yanına serilmişdi ve o sarı xalçanın üstünde samovar qaynayırdı, ocaq tüstülenirdi, adamlar gezişirdiler.

Kendin o başındakı zurnanın sesi gelirdi, amma bu kendde, bu heyetde, bu kendin dumduru gün işığında bu seher tarın sesi de vardı ve Buzbulağın bu sesi eşitmeyine tarçı Veli heç vaxt bele sevinmemişdi.

Tar sesinden dünya işıqlanmışdı... Samovarı qaynadan da tar idi, ocağı tüstüleden de tar idi ve o seher tarçı Veliye ele gelirdi ki, samovarı qaynadan, ocağı

<< 1 2 3 [4] 5 6 >>