tüstüleden adamlar da o işıq xalçalarının üstünde tarın havasına gezişirler.

Gün işığı Rüstem kişinin heyetinde günortayacan qaldı.

O işıqda tarçı Veli günortayacan tar çaldı. O işıqda günortayacan qızlar, arvadlar oynadılar, uşaqlar qaçışdılar, samovar qaynadı ve ocaq tüstülendi...

Nahardan sonra ocaq söndü, amma günün işığı hele de çekilmemişdi, hele samovar da yerinde idi, hele heyetde xeyli adam vardı ve o başdakı zurna toyunun şıdırğı vurhavuru da hele bu hendeverde bir o qeder eşidilmirdi.

O vurhavur yavaş-yavaş qalxdı, camaat yavaş-yavaş dağılışdı, burada, qız evinin beş-üç yaxın qohumu, bir de beş-altı elsiz-ayaqsız arvad qaldı ve birden tarçı Veli baxıb gördü ki, günün işığı da çekilib gedib, ortadakı samovar da bayaqkı samovar deyil ve heç bu heyetin özü de bayaqkı heyete oxşamır...

Sen hele bu dünyanın işine bax: bu tarı çalan da ele bil tarçı Veli deyildi, bu heyete doluşmuş adamlar idiler, onlar gedenden sonra tar öz-özüne kökden düşdü, tarda tar sesi qalmadı ve o zurnanın züyültüsü birden bütün kendi ağzına aldı.

Elacı olsaydı, indi usta Veli bu tarı heç çalmazdı da, amma elacı yox idi, çünki qız evinin qohumları ve burdakı beş-üç elsiz-ayaqsız arvad da oynamaq isteyirdi.

Usta Veli çalırdı, hem de dodağının altında danışırdı, üreyinde bu dünyanın ünvanına qeribe sözler deyirdi.

Qavalçalan Qazlı Mehemmed o qavalı bir az da asta döyecleseydi, tarçının dediyi o sözleri belke de eşitmek olardı, amma qazlı Mehemmed var qüvvesini ellerine vermişdi, qavalı gücü geldikce döyecleyirdi – guya ki yorulmuş qoca tarçının abırını örtmek isteyirdi, amma tarçı yorulmamışdı, onun tarı sadece kökden düşmüşdü ve ele mesele de burasında idi ki, o tarın bir de köklene bileceyine ustanın ümidi yox idi.

Usta gözlerini dolandırıb ele bil hey bayaqkı gün işığını axtarırıdı, ancaq gün işığı bu hendeverden tamam çekilib getmişdi, birce göyün üzünde müxteser işıq qalmışdı.

Tarçı Veli bayaqkı işığı niye axtardığını bilmirdi, bu tarı niye çaldığını

<< 1 ... 3 4 [5] 6 >>