Günlerin bir günü Günebaxan insanla söhbete başlayır.
Günebaxan:"Men gün işığından ilham alıb böyüyürem,
bes sen?"
İnsan:"Men Allahın rehmet ve merhemetinden ilham
alıb menen yükselirem."
Günebaxan:"Eger günden üz çevireremse, kimse mene
günebaxan demez. Ekinçi toxumu yere basdırdıqda
onun böyüyüb günü tapacağına emin olar
ve men günü heç ne ile sehv
salmaram."
İnsan(teessüfle):"Men de Allahın
ezemetli varlıq olduğuna emin
olar, lakin Onu Ondan qeyri
varlıqla sehv salaram"
Günebaxan:"Men yalnız günü
sever ve onun işığına ümid
besleyerem."
İnsan(xecaletli halda):"Men ise
Allahdan qeyrisine de ümid
besleyerem."
Günebaxan:"Men gün işığı ile
cücerib yerden boy verer, gün
işığı ile inkişaf eder, gün işığı ile
de solub gederem."
İnsan(utanaraq):"Men Allahın
nuru ile dünyaya gelerem,
amma öz günahlarım ile
axiretimi zülmete qerq
ederem."
Günebaxan:"Men günle
yaşayaram."
İnsan:"Men Allahla yaşayaram."
Günebaxan:"Zülmet meni mehv eder."
İnsan:"Meni ise günahlarım."
Günebaxan:"Men aradakı mesafeni işıqla qısaldaram,
bes sen?"
İnsan bir söz deye bilmir. O, günebaxanı eline alıb
iyleyir. Allahın qoxusunu hiss edir. Günebaxanın dediyi
son sözler qulağında sırğa olur. "Menim adım çekilende
hamının yadına gün düşür. Bes sen insanın adı
çekilende nece? İnsan deyildikde kimsenin yadına Allah
düşürmü?"
Bu sözleri eşitdikde insan Allahdan xecalet çekir, üzünü
güne teref tutub ağlayır.
Gunu de, gunebaxanida insanida Allah yaradib unutmayaq!
Bir gun valideynler işe gedir.Evde tek qalan korpe qaycini goturub divan-kreslonu kesik- kesik edir…Atasi eve gelende hirslenir ve esebi halda korpenin qollarini qalin iple stola baglayir , seheri gun korpenin elleri goyerir.Atasi onu hekime aparir.Hekimler korpenin ellerini kesmek mecburiyyetinde oldugunu deyirler...ve kesirler...elsiz korpeee ve susquuun ata ! daha sonra evlerine qayidirlar.Uc gun sonra ata işden qayidanda korpe umudli halda atasinin qabagina qacib; ata bu gun hecne ele
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç