Sevgi ruhların arasındakı benzemeden yaranan qaynaşmadan ibaretdir. Nece ki, bir suyu diger bir suya qarışdıranda bir-birinden ayırd etmek qeyri-mümkündür. Bu sebeble iki şexs arasındakı sevgi ele bir nöqteye çatmaqdadır ki, biri digerinin ağrısını duyar; onun xeberi olmadan tutulduğu xesteliye tutular.

Sevgi eyni taleyi paylaşmaqdır. Ele bir ki, iki terefin üreyine dinclik ve ferahlıq getirsin; xesteliklere derman olsun.
Çünki paylaşılmayan sevgi yalnız bir derd ve ağrıdan ibaretdir.

Eger beraber bölünmezse, könülü sevginin diger yarısı olan derd zebt eder.
Buna göre tek terefli sevgi ezablı; qarşılıqlı sevgi de sevinc verer.

Bir-birini seven iki adam arasında sevgileri derecesinde bir benzerlik var.
Menfeetlerde, xarakterde ve ya meqsedlerdeki benzerlikler kimi.

Bunlardan en tesirli olan sevgi xarakterdeki benzerlik neticesinde doğulan sevgidir. Bunda qarşılıq gözlemez ve insan sevgisini izhar üçün daim özünün ruh ve ülviyyeti cehetden benzerini, yoldaşını axtarar ve ancaq ruhun yoldaşı ile sükunet tapar.

Ayede buyurulduğu kimi:
"Sizi tek bir nefsden yaratdı ve özüyle dayanıb sakitleşmesi üçün ondan da yoldaşını var etdi (E'RAF 189)."

Sevenin ruhu sevilene meyl edir ve özünü ona yaxın hiss edir. Sevilen bu yaxınlığı duymursa, demeli arada sevgini perdeleyen maddi yaxud menevi maneeler olar var.
Maneeler sevenin üreyine sevginin ekizi olan ezab ile eks olunar.

Sevilenin bu sevgiye cavab vermesi; ancaq maneelerin aradan qalxmasıyla mümkündür ve o vaxt ezab da birden-bire sevgiye çevriler
Diger bir ifade ile desek, sevgi beraber bölünende ezab çıxıb geder.

Ürekler qarşılıqlı eyni sevgi ile dolanda derd yüngülleşer, sevinc çoxalar.
Qulların ruzisini paylaşdıran Allah sevgini de onlar arasında beraber paylaşdırmışdır çünki.

Seven iki adamdan birinin başına gelen xestelik ve ya sağlamlıq digerinin de başına gelmeyende aradakı esl sevgi aydın ola bilmez, ezabı özünü gösterer. Bir şairin dediyi kimi:
"Rebbim! Eger aramızdakı sevgini

[1] 2 >>