Eli Kerimin şeirini teqdim edir.

Qaytar ana borcunu

Bir gözel, bir sevimli oğul böyütdü ana.
O bed, uğursuz günü - erinin öldüyünü
Bildirmedi heç ona.
Kederi dalğa-dalğa doldusa da üreye
Lakin ne saç yolaraq verdi esen küleye,
Ne şiven etdi ana.
Üreyinde ağlayıb, gülmek öyretdi ona,
Dözerek davanın da derdine, belasına,
Öz boğazından kesib yedirdi balasına...
Bir oğul böyütdü ki, gur, çatmaqaş, gensine.
Bir oğul böyütdü ki, oğul deyirem sene:
Atlını atdan salıb küleklerle ötüşür.
Baxışından qızların üreyine od düşür.
Bir oğul böyütdü ki, oğul mekteb bitirdi,
Oğul instituta qızıl medalla girdi.
Ana fikirleşdi ki: "Gör neçe aya getdi?!"
Ana yuxularında tez-tez Bakıya getdi,
Ana mektub yazdı ki: "Yanıltma gümanımı,
Pul nedir, pul deyirsen, göndererem canımı".
Ne zaman ki oğlunun getdiyi dörd il oldu,
Mektubları kesildi, gelmedi tetil oldu,
Ananı fikir aldı, ananın esdi dizi
Ana müqessir etdi, tramvayı, denizi.
O yene dözdü, durdu... O yolmadı saçını,
Sesleri qonşuları Esmer, Çiçek bacını.
Yene de azalmadı ürekden bala derdi
Onlar oğul vermedi, onlar teselli verdi.
Mektub mektub dalınca axdı, Bakıya xdı,
Ana da mektubların dalınca baxdı, baxdı...
Mektublarsa Bakını dolandı, gezdi, geldi,
Mektublar ezik-üzük, mektublar bezdi geldi,
Ana yene de baxdı gah dolama yollara,
Gah da oğul boyuna hesret qalan qollara.
Ana oğul böyütdü gur, çatmaqaş, gensine,
Ana oğul böyütdü, özgeye qismet oldu.
Ana fikirleşdi ki, men neylemişem sene?
Bu ne oğulluq oldu, bu ne mehebbet oldu?
Oğul böyütdümü o büzmedodaq bir qıza?
Oğul böyütdümü o. min işveye, min naza?
Ana bilseydi eger böyütmezdi oğlunu,
Yox, bunu yandım dedim, yene atmazdı onu.
Bir gözel, bir sevimli oğul böyütdü ana,
Üreyinde ağlayıb gülmek öyretdi ona.
Oğul! Nedir etdiyin bes bu haq-say üçün?
Qaytar onun ömrüne neçe gece, neçe gün!
Qaytar onun saçının qaralığını geri.
Qaytar o dilindeki şirin-şirin sözleri!
O sözü, o söhbeti

[1] 2 >>