Sakit, isti ve güneşli bir gün idi. Bir melek
cennetden qaçdı, yaşlı dünyamıza endi ve
tarlalarda, meşelerde, şeherlerde ve kiçik
kendlerde dolaşmağa başladı.Güneş batar-
batmaz qanadlarını açdı ve:
'Ziyaretim bitdi, artıq işıq dünyasına geri
qayıtmalıyam. Feqet, buradan bir xatireyle
dönmek isteyirem.' -dedi.
Gözel bir çiçek baxçasına baxdı ve:
'Bu çiçekler qeder gözelini, bunlar qeder xoş
qoxanını görmedim. Onun üçün xatire olaraq
bu çiçekleri götürecem' -dedi.
O sırada irelide, gülyanaqlı bir körpe gördü.
Körpe gülümseyerek anasının üzüne baxırdı.
Bunu gören melek öz-özüne :
'Bu körpenin gülümsemesi, buketden de
gözeldi. Onu da özümle aparmalıyam.'
Bunları söylerken, körpenin beşiyini, körpeye
ve beşiye bir sel kimi axan anasının sevgisini
gördü melek. O anda yene öz-özüne dedi:
'Ananın körpesine olan sevgisi bu dünyada
gördüyüm en gözel şeydi. Bu sevgiyi de
beraberimde aparmalıyam.'
Bu üç xezineyle birlikde cennete doğru qanad
açdı melek. Cennetin qapısından içeri
girmeden önce:
'İçeri girmemiş, xatirelerime bir göz atım'-
dedi.
Elindeki bukete baxtdı, bütün güller
solmuşdu. Körpenin üzüne baxanda, körpenin
gülümsemesi de yox olmuşdu. Ananın
sevgisine baxdı, o bütün gözelliyi ile yerinde
dururdu. Solmuş gülleri ve gülümsemeyi
cennetin qapısında atdı ve qapıdan içeri girib
cennetdeki her kesi yanına çağırdı :
'Budur dünyada tapdığım ve cennet qeder
gözelliyini
itirmeyen tek şey - Ana sevgisi!"

SeKsMiN 59CuDeQiQeSi [OFF] (16.08.2012 / 03:18)
.Amin..