İsi Melikzadenin hekayesini teqdim edir.


Oğul

- Göresen bu uşaq harada qaldı?
Arvad cavab evezine köksünü ötürdü. Ferrux yorğanı üstünden atıb dikeldi. Ayaqlarını çarpayıdan salladı. Xeyli sükutdan sonra üzünü yanında uzanmış arvadına tutdu:
- Emine, sen de bilmirsen Tahir bu vaxtacan haralarda gezir?
Emine yorğanın altında büzüşüb böyrü üste çevrildi.
- Bilmirem, kişi, bilmirem.
- Bes niye xeber almırsan?
- Deyir, yoldaşlarımnan imtahana hazırlaşıram.
Ferrux başını buladı. Otağa süzülen ayın solğun işığı onun qansız sifetine bir sarılıq da yaymışdı. O, ellerini çarpayıya dayayıb qalxdı. Sol ayağını döşemede sürüye-sürüye pencereye teref getdi. Alnını şüşeye direyib boş, sakit küçeye baxdı. «Naxoş olmasaydım, gedib Tahiri axtarardım, - deye düşündü. – Axı, bu iflic meni haradan tapdı? Belke men xeste olduğum üçün Tahir istediyini eleyir, meni gücsüz görüb daha qorxmur, çekinmir?..». O, özünü doğrudan da gereksiz bir adam zenn etdi. Bu fikirden Ferruxun qelbinde özüne qarşı acıq dolu bir narazılıq yarandı. O, bütün belaların sebebini sürünen sol qıçında gördü ve esebileşdi. Hekimin sözlerini xatırladı. «Size esebileşmek olmaz, qetiyyen olmaz». Ferrux üreyini toxtatmağa çalışdı. «Tahir bele özbaşınalıq elemezdi. Eve gec gelmezdi. İcazesiz bir yere getmezdi. Bes indi ne oldu? Bir aydır, eve vaxtlı-vaxtında qayıtmır. Bilmir ki, beyem, men xesteyem, narahatam?..»
Ferrux pencereden aralandı. Gelib çarpayının küncünde eyleşdi.
- Gör saat neçedir, - deye yatağının içinde fikre getmiş arvadına yeniden müraciet etdi. Emine durub işığı yandırdı. Erinin stolun üstündeki qol saatına baxdı. Yuxusuzluqdan kallaşmış sesle dedi:
- İkidir, üçden beş deqiqe işleyib…
Ferrux qızarmış gözlerini oğlunun divardan asılmış şekline zilledi, derinden köksünü ötürdü. Onun hüznlü baxışında, tutqun sifetinde açıq-aydın bir sual oxunurdu, «Haradasan, Tahir? Axı, men nigaranam, oğul!».
Ferrux gücle nefes alırdı. Emine işığı söndürdü. Yorğanı götürüb erinin çiynine

[1] 2 3 >>