menzereydi.
Süretle
pillekeni çıxdıq. Bacım ciddi nezaret altında idi. “Sizi onun yanında
aparacağam”, -deye tibb bacısı bize
yaxınlaşdı ve anama teselli verdi: “Huşu
indi-indi özüne gelir.”
Bir neferden artıq adamın girmesi
qadağan idi. Bax budur, ciddi nezaret otağının
qapısının
penceresinden, hekimlerin arasından
bacımın mene baxan gözlerini göre
bildim.
Anam yanında durmuşdu. İlk deqiqeden
sonra göz yaşlarını gizleyen anam
otaqdan
çıxdı. Çox danışmamaq şerti ile yanına
girmeyime icaze verdi: “İki deqiqe sene
bes eder!” Daxil oldum:
-“Bacım necesen?”
Elimi sıxdıqdan sonra cavab verdi:
-“”Elhemdulille h, indi yaxşıyam.” Elhemdulilleh. Amma elleri buz kimiydi.
Yanında oturmaq isteyende, bilmeden
ayağına toxundum, ayağını çekdi.
-“Bağışla, seni narahat etdimmi?” –
soruşdum.
-“Elbette yox. Sadece Allahu tealenin bu sözünü xatırladım: ”Qıçı-qıçına
dolaşacağı
zaman, aparılacağı yer Rebbinin hüzuru
olacaqdır ! (Qiyame suresi, 29-30)”
Menim
üçün dua et, qardaşım. Belke yaxında Axiret günlerinin birincisine salam
deyeceyem. Yolum uzun, tedarüküm ise
azdır.” Dediklerini eşitdikden sonra
gözlerimden
damla-damla yaş axmağa başladı.
Ağladım. Ve bu sözler bacımdan eşitdiyim son
sözler
oldu. O artıq danışmırdı. Men ise harada
olduğumu artıq
unutmuşdum. Hönkürtü ile ağlayırdım.
Atam menim üçün daha çox narahat olurdu. Bu cür ağlamağıma ve otağıma
çekilmeyime öyreşmemişdiler . O hezin gün... Günün batması ile
evimizde uzun bir sessizlik hökm sürdü.
Qohumlar
geldi. Söhbetler. Gelib-gedenin sesi bir-
birine qarışırdı. Menimse bildiyim tek bir
şey var idi: “Bacım artıq vefat etmişdi”. Kim geldi, neler dedi, artıq ayırd ede
bilmirdim. Allahım, haradayam, neler
baş
verir? Ağlamaqdan yorulmuşdum.
Bacımın
kederlenmiş halını düşünüb, ölüm baresinde söylediklerini xatırladım: “Ve
qıçın-qıçına dolaşacağı zaman” ve
heqiqeti
anladım ki, “o gün aparılacağın yer
Rebbinin hüzuru olacaqdır !” O geceden
etibaren bacımın namaz qıldığı yere
cox sag olun.
Cox agladim
(((Allah rehmet elesin butun olenlerimize(((Ellerine sagliq
»Oxu zalına keç