Genc qızın xeste üreyi artıq bü dünyada dözmürdü. Çox zengin olan ailesi bütün qazetlerde ürek neqli ücün elan vermişdiler. Canını feda edecek birini axtarırdılar. Amma öz heyatından bele keçmeye razı oldu. Genc qiz ise her gün xestexana palatasında bir azda solmaqda idi. Yene otağında tekdi, gözü yaşlı, boynu bükük ölümünü gözdeyirdi. Gözlerini bağladı, ağlamaqdan yorulmuş
du. Sevgilisi geldi. Ağlıyan, kasıb, amma onu deli kimi seven sevgilisi. Her gün eyni şeyler, fikirler, onları bir film kimi gözünün önünden keçirirdi "Pulum yoxdur, amma sene verecek sevgi dolu üreyim var" oğlan demişdi. Genc qızada bundan artıq heçne lazım deyildi. Amma olmadı dünyalar qeder olan sevgilerin arasında maddiyyat girib onları ayırdı. İndi pulun kömek etmeyeceyi bir zaman gelmişdi. Heyatın son günlerinde sevdiyi yanında olsa, bes idi ona. Ayrılıqlarından 5 il keçmişdi. Ancaq genc qız bu iller erzinde üreyini heç kimle paylaşmamışdı. Sevgilisini düşündü: "Kim bilir belkede kiminlese evlenib uşaq sahibidir. Kaşki yanımda olsaydı. Son defe elimi tutsa, gözlerimi öpse, rahatca öle bilerdim". Sevgilisini son defe görmeden ölmek istemirdi. Kim bilir belke sevdiyi onu unutmuşdu. Bu düşünceler içinde derin yuxuya daldı. Atası içeri, otağa girdi. Qızına ürek neqli üçün bir könüllü tapdıqlarını xeber verecekdi. Ancaq genc qız çoxdan yuxuya getmişdi. Bir hefte sonra gözlerini tekrar açdı dünyaya. Amma dünya ferqli geldi ona. Sanki ne ise eskik idi. Aradan aylar keçdi, qız yaxşilaşdı. Sevdiyi ağına gelince, üreyi evvelkindende çox sızlayırdı. Hekim: "EMELİYYAT ASAN DEYIL, BİR AYA DÜZELER" -demişdi. Aylar keçsede veziyyeti deyişmişdi. Çiceklerin yanına gedir, her gün onlarla derdleşir, zaman- zaman ağlayırdı. En çoxda qızıl gül ile derdleşir, onu çox isteyirdi. Cünki onun yeri başqa idi. Oda genc qızla gülür, genc qızla ağlayırdı. Onu sevgilisi kimi görürdü. Gülünü sevgilisini yeniden görende ona hediyye edeceyine söz vermişdi. Qapının zengi çalındı. Genc qız qapını açdı, amma heç kim yox idi.

[1] 2 >>