Hezret Mühemmed Peyğemberin (s) zamanında müselmanlardan biri kasıblıqdan eziyyet çekirdi. Ne bacardığı bir peşe, ne de xerclemek üçün sermayesi vardı.



Eli her yerden üzülmüş müselman elacı bunda gördü ki, Peyğemberin yanına gedib ondan pul istesin. Bu meqsedle Medine mescidine geldi, Peyğemberin hüzuruna daxil olub bir terefde oturdu, o hezrete yaxınlaşıb derdini söylemek üçün imkan gözlemeye başladı. Bu zaman eşitdi ki, Peyğember öz sehabelerine buyurur: “Her kim bizden nese istese, ona vererik. Amma kim başqalarına möhtac olmaqdan çekinse, Allah onu hamıdan ehtiyacsız eder”.

O adam Peyğemberin bu sözlerini eşidenden sonra xahişini bildirmeye utandı ve heç ne demeden evine qayıtdı. Ertesi gün yene Peyğemberin hüzuruna geldi. Bu defe de Peyğemberin eyni mezmunlu sözlerini eşidib, o hezretden nese istemeye ehtiyac duymadı. Üçüncü gün de eyni hadise tekrar oldu.

Kasıb müselman xahişini Peyğembere çatdırmaq fikrinden birdefelik el çekdi. Qonşusundan bir balta kiraye aldı. Baltanı götürüb şeher kenarındakı dağlara qalxdı, oradakı ağaclardan ve kollardan bir az qırıb odun hazırladı, odunu şehere getirib satdı. Pula bir az arpa unu alıb eve apardı, hemin undan çörek bişirib yediler. Ertesi gün bu işi davam etdirdi. Bir neçe günden sonra özüne bir balta aldı. Artıq odunu öz baltası ile doğramağa başladı. Get-gede dolanışığı yaxşılaşdı. Odunun pulundan kenara qoyub yığdı, özüne iki deve aldı. Indi odunu develerle daşıdığı üçün daha çox işleye bilirdi. Bundan elave, özüne xidmetçiler tutdu. Quru çöreye möhtac olduğu günlerden indi eser-elamet qalmamışdı.

Günlerin birinde o adam yene Peyğemberin hüzuruna geldi. Başına gelen ehvalatı evvelden-axıra danışdı, halal ruzi qazanmaq yolunda çekdiyi zehmetleri o hezrete anlatdı. Peyğember onun söhbetini diqqetle dinledikden sonra buyurdu: “Görürsenmi? Men demişdim ki, her kim bizden nese istese, ona vererik. Amma camaatdan ehtiyacını üzen adamı Allah özü ehtiyacsız eder”.

Peyğemberin zamanında baş vermiş buna

[1] 2 >>