Bir gün İmam Cefer Sadiq (e) öz sehabesi Eban ibn Teğlibden soruşdu: “Ele düşünürsen ki, eger Allah bir kese bu dünyada mal-dövlet ve vezife veribse, demek, onu çox sevir ve bu nemetler Allahın hemin adamı çox sevdiyini gösterir?



Belke ele bilirsen ki, eger Allah bir kesi öz nemetlerinden mehrum etse, onu kasıblığa düçar etse, ona göredir ki, Allah yanında onun qedr-qiymeti yoxdur ve Allah onu sevmir? Amma heqiqetde qetiyyen bele deyil. Mal-mülk Allaha mexsusdur, Allah onu emanet kimi insanların öhdesine buraxıb. Insanlara icaze verib ki, edaletle bu nemetlerden yeyib-içsinler, özlerine paltar tedarük etsinler, bu vesaitle evlensinler, özlerine minik alsınlar ve yaşayışlarını orta yolla davam etdirsinler. Eger bu nemetler onların ehtiyacından artıq qalsa, kasıblara ve mömin insanlara yardım göstersinler, onların çetinliklerini hell etsinler. Her kes Allahın mülkü ile bu şekilde edaletle reftar etse, her ne qeder xerclese ve her ne etse de ona halaldır. Bu şert daxilinde yeyib-içmeye, geyime, miniye ve evlenmeye xerclediyi pullar da ona halal olar. Amma her kim israf etse ve serveti başqa yollarda xerclese, ona haram olar”.

Sonra o hezret buyurdu: “Israf etmeyin, çünki Allah israf edenleri sevmez! Ey Eban! Ele düşünürsen ki, Allah öz lütf ve merhemetinden bir kese emanet olaraq mal-dövlet verse, o adam özüne on min dirhemlik at ala biler? Bir halda ki, iyirmi dirhemlik at da onun ehtiyaclarını ödemeye qadirdir. Yaxud iyirmi dinarlıq kenizle de kifayetlene bildiyi halda, min dinarlıq kenizi almağa haqqı var?”. Sonda bir daha tekrar etdi: “Heddi aşmayın! Allah israf edenleri sevmez”.

Heqiqeten, mal-dövlet, vezife, şan-şöhret, gözellik, esil-necabet kimi dünyevi nemetler bezen insan üçün en çetin imtahana çevrilir. Bir gün Mühemmed Peyğemberin (s) Selebe Ensari adlı sehabesi o hezretden xahiş etdi ki, var-dövlet qazanması üçün onun baresinde dua etsin. Peyğember buyurdu: “Ey Selebe, qane ol. Şükrünü ede bildiyin az servet şükrünü ede bilmediyin çox

[1] 2 3 4 >>