günlerde ensardan bir qızı defn etdiler. Camaat dağılışıb gedenden sonra gece qebristanlığa geldim, qızın mezarını açdım, kefenini eyninden çıxardım. Qayıtmaq isteyende şeytan mene vesvese etdi. Qızın gözelliyi meni özüne çekdi, meyitle yaxınlıq etdim. Çıxıb getmek isteyende meyitden bele bir ses eşitdim: “Ey cavan! Qiyamet gününün sahibinden qorxmursanmı? Meni çılpaq halda ölülerin arasında buraxdın. Kefenimi soyundurdun, mehşere cenabetli (qüsllü) halda gelmeyime sebeb oldun! Vay halına ki, cavan bedenin cehennem ateşinde yanacaq!”.

Peyğember bu etirafdan ele dehşete geldi ki, Behlulun günahının bağışlanması haqqında dua etmekden imtina etdi. Behlul Medine etrafındakı dağlara çekildi, iki elini zencirle boynuna bağladı, ibadet ve duaya başladı. Qırx gün tövbe etdikden sonra Allaha yalvardı: “Allahım, bacardığım qeder tövbe etdim. Eger dualarımı müstecab edib günahımı bağışladınsa, öz peyğemberine bu barede vehy gönder. Eger bağışlamadınsa, bu dünyada meni yandır ki, qiyamet gününde hamının qarşısında rüsvay olmayım”.

Bu zaman Allah-teala Peyğembere bu ayeni nazil etdi: “Onlar bir exlaqsızlıq etdikleri, yaxud özlerine zülm etdikleri zaman Allahı yada salıb, günahlarının bağışlanmasını isteyerler. Günahları Allahdan başqa kim bağışlaya biler? Onlar etdiklerini (gördükleri işin pis olduğunu) bildikde (tövbeden sonra) bir daha ona qayıtmazlar” (Ali-Imran, 135).

Peyğember Behlulu görmek üçün dağlara geldi, öz elleri ile onun qolundakı zenciri açdı, üstünden toz-torpağı temizleyib söyledi: “Müjde olsun sene, ey Behlul! Allah seni cehennem ateşinden xilas etdi”. Sonra yanındakı sehabelere bele buyurdu: “Günahlarınızı Behlul kimi bağışlatdırın”.

<< 1 2 3 [4]