ifadeni bezen “s” ve ya “seav” formasında möterize içinde verirler.

Ehli-sünne mezhebinde Peyğemberden sonra nesline, heyat yoldaşlarına ve sehabelerine de salavat söylemek enenedir.

Peyğemberin adı çekilende salavat söylemek o qeder ehemiyyetlidir ki, hetta namazda da bu vacib buyurulub. Teşehhüd kelmelerinde Hezret Mühemmedin (s) adı çekilenden derhal sonra salavat deyilmelidir. Hetta şafii mezhebinin banisi Imam Şafii salavatsız namazın batil olduğuna fetva vermişdir. Imam Şafii şeirlerinin birinde yazırdı:

Ey Allah Resulunun Ehli-beyti! Sizin mehebbetiniz

Allah terefinden nazil olmuş Quranda bizlere ferz (vacib) bilinib.

Sizin qedr-qiymetinizin ucalığı üçün bu kifayet eder ki,

Her kim Size salavat göndermese, onun namazı sayılmaz.

Islam Peyğemberinin özünün bu barede bele buyurduğu revayet edilib: “Her kim namaz qılsa, amma mene ve Ehli-beytime salavat söylemese, namazı qebul olunmaz” (Sünenü Darqutni, II, 171; 1343-cü hedis).

Peyğember buyurub: “Mene naqis salavat göndermeyin”. “Naqis salavat nedir?” – deye soruşduqda hezret bele cavab verdi: “Allahım! Mühemmede Senin salavatın olsun” – deyib, susmaqdır. Gerek bele deyesiniz: “Allahım! Senin salavatın olsun Mühemmede ve Mühemmedin nesline!” (Ibn Hecer Heysemi. Es-Sevaiqül-mühriqe, seh. 128-129).

Hedislerden bu da melum olur ki, her hansı duanın ve isteyin qebul olması üçün evvelce Hezret Mühemmed Peyğembere (s) ve Onun nesline salavat söylemek lazımdır. Hezret Eli (e) buyurub: “Mühemmede ve AliMühemmede salavat göndermeyince bütün dualar bağlı qalar (yeni müstecab olmaz)” (Teberani. El-Möcemül-evset, I, 220 (721-ci sıra sayı)).

<< 1 [2]