Ereb dilinden tercümede “bağışlanmaq dilemek” menasını verir. İnsanın günahlarını bağışlatdırmaq üçün Allaha yalvarmasına ve Ondan merhemet dilemesine “istiğfar” deyirler.

Quran ayelerinin bir çoxunda istiğfardan danışılır. Meselen, bu ayede istiğfar edenler baresinde buyurulur: “O teqvalılar ki, bir günah iş gördükleri, yaxud özlerine zülm etdikleri zaman Allahı yada salıb günahlarının bağışlanmasını isteyerler (istiğfar ederler). Axı, günahları Allahdan başqa kim bağışlaya biler?” (“Ali-İmran”, 135). Aşağıdakı ayede istiğfar eden şexsin günahlarının bağışlanacağı ved edilir: “Her kes pis iş gördükden ve ya özüne zülm etdikden sonra Allahdan bağışlanmağını dilerse, Allahın bağışlayan, merhemetli olduğunu görer” (“Nisa”, 110). Başqa bir ayede ise istiğar tövbe ile yanaşı xatırlanır: “Meger onlar Allaha tövbe edib, Ondan bağışlanmalarını istemeyecekler? Axı, Allah bağışlayandır, rehm edendir” (“Maide”, 73). Tövbe ile istiğfarın esas ferqi budur ki, tövbeni insan yalnız özünden ötrü ede biler. Amma istiğfar başqalarının haqqında da mümkündür. Yeni yaxşılıq gördüyün adamın günahlarının bağışlanması üçün de Allaha dua etmek olar.

Hezret Mühemmed Peyğember (s) her meclisi istiğfarla bitirerdi. Hedislerde deyilir ki, istiğfar etmek ruzini artırar. Namazda istiğfar etmek günahları siler; ona göre de, iki secdenin arasında istiğfar duası etmek müsteheb bilinib. İstiğfar duasının en geniş yayılmış şekli beledir: “Esteğfirullahe rebbi ve etubü ileyh”. Yeni “Rebbimden günahlarımın bağışlanmasını dileyir ve Onun hüzurunda tövbe edirem”.

Hezret Eli ibn Ebu Talibden revayet edilib ki, Yer üzünde Allahın ezabından amanda qalmaq üçün iki vasite var idi. Bunlardan biri insanların elinden alındı, o biri ise hele de qalmaqdadır. İnsanlardan alınmış aman vasitesi – İslam Peyğemberinin vücudu idi. İkinci vasite ise istiğfardır.

Bir nefer İmam Elinin yanında öz günahlarının bağışlanması üçün “esteğfirullah” dedi, amma bu sözü saymazyana ve ağızucu söyledi. İmam buyurdu:

[1] 2 >>