Bir gün Allahın Resulu, sevimli
peyğemberimiz Mehemmed (s.e.s)
ümmetini, möminleri bir yere yığaraq,
gözel dinimiz haqda insalara danışırdı.
İmanlı insanlar sakitce oturub, çox
diqqetle Onu (s.e.s) dinleyirdiler ki, birden qapı açılır ve içeri bir kasıb
ixtiyar daxil olur. Onun pal-paltarına
baxanda çox kasıb olduğu
görsenirdi. Gecikdiyini gören kasıb,
sakitce boş yer axtarmağa başladı. Bu
zaman şeherin en tanınmış zengin bir adamın yanında boş yer olduğunu
görür ve ora teref gedir. Bunu gören
zengin ağız-burnunu eyerek, pal-
paltarını özüne teref çekir ve narazı
şekilde dodaqları ile nese de deyir.
Kasıb pis olsa da ona fikir vermir ve sıxılaraq bir küncde oturur. Bunu
gören Peyğember (s.e.s) çox sakit bir
terzde deyir: -"Sen qorxdun ki, onun
kasıblığı sene de keçer?" Zengin bu
sualı gözlemirdi, özünü itirerek deyir:
-"Xeyir, ey Allahın Resulu". -"Bes onda qorxdun ki, senin var-
dövletinin yarısı onun olar?"
-"Xeyir, Ya Peyğember". -"He, bildim,
onda sen qorxdun ki, birden o senin
paltarını çirklendirer, düzdü?"
-"Xeyir, Ya Allahın Resulu". -"Bes onda sen niye bu hereketi
etdin?" Bu zaman zengin öz
hereketinden utanaraq dedi:
-"Ya Resulallah, men Allahın iznile öz
var-dövletimin yarısını ona verecem,
belke onda Allah meni bağışlayar". Sıxılıb bir kenarda oturan kasıb
birden bunu eşiderek, merd deyir:
-"Yox, yox!!! Seni bu cür eden ve
insanlığını unutduran pulların mene
lazım deyil. Heyatda puldan deyerli
insanlıqdır." Zengin başını aşağı salır ve etdiyi
herkete göre peşman olur. Bu zaman
Peyğemberimiz Mehemmed (s.e.s) elini
kasıbın çiynine qoyaraq deyir:
-"Sen bizim aramızda olan insanların
içerisinde en zenginisen".