- "Bir gün bir uşağın yanına
yaxınlaşdım. Uşaq torpaqla oynayır ve
gah gülür, gah da ağlayırdı. Ona salam
verim dedim. Nefsime ağır geldi,
fikrimi deyişdim. Sonra dedim ki, ey nefs, Allahın Resulu (s) böyüklere de,
kiçiklere de salam verirdi. Yaxınlaşıb
salam verdim:
- Ve aleykes-salam ve rehmetullahi ve
berekatuh ey Malik bin Dinar!- deye
cavab verdi. Teeccüblendim, dedim ki: - Bu güne qeder meni görmediyin
halda meni nece tanıyırsan?
- Ruhum ruhunla melekler aleminde
görüşdü." Soruşdum:
- Ağıl ile nefs arasındakı ferq nedi?
Dedi: - Senin mene salam vermeyine mane
olan nefsdir, salam verdiren ise ağıldır.
- Derdin nedir ki, torpaqla oynayırsan?
Dedi:
- Çünki biz ondan yaradıldıq, yene
ona döneceyik. Yene soruşdum:
- Görürem ki, onunla oynayarken gah
gülürsen, gah da ağlayırsan.
- Beli, Rebbimin ezabı gözümün
önüne gelir, ağlayıram. Rehmetini
xatırlayınca gülürem. Dedim ki:
- Oğlum senin ne günahın var ki,
ağlayırsan?
- Ele deme, ya Malik! dedi. Her zaman
görürem, anam ocağı yandıranda
böyük odunları kiçik odunlarla alışdırır, ona göre ağlayıram.