Bir uşaq Allahı axtarırdı. Eşitmişdi ki, Allah göydedir. Hamı göye üz tutub Allahı çağırırdı. Allahı tapmaq üçün ayağa qalxdı. Her gece semanın pilleri ile yuxarı qalxdı. Buludları sağa-sola verib arxasını gezirdi. Erş adlı taxtı axtarmağa başladı. Ne qeder gezdise, Allahın taxtını tapa bilmedi. Ayda, ulduzlarda heç bir ayaq izi görünmürdü... Semada axtarışlardan yorulduğu vaxt Yer küresi diqqetini celb etdi. Yer çox geniş idi. Qerara geldi ki, Allahı yerde axtarsın. Yer üzünü gezdikden sonra onu qazmağa başladı. Ne qeder qazdısa, qarşısına bir şey çıxmadı. Dağları yardı, denizlerin derinliyine endi. Yene axtardığını tapa bilmedi. Ümidsizleşdi. Ele hemin vaxt xefif bir meh esdi. Meh dedi: Bir yer yadından çıxıb. O sen özünsen! Belece öz vücudunu axtarmağa başladı. Ve birden... Onu, uzun müddet sorağınca gezdiyi Allahı öz qelbinde tapdı. Ayağını qelbine qoyub gözlerinden bayıra boylandı. Allahı erşde öz taxtında gördü. Allahı dağlarda, denizlerde gördü. Haraya baxırdısa, Allah orada idi!